Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Qupperneq 39

FRANS FRÁ ASSISI
133
það var Benediktsklaustur. Frans leitaði
því aftur á náðir sinna gömlu velunnara,
og eins og þeirra var von og vísa, létu
þeir honum eftir Damianuskirkjuna og
lítið klaustur við hana. Þangað flutti nú
Klara með örfáum systrum og dvaldist
þar samfleytt í 41 ár.
Fordæmið sem Klara gaf, verkaði mikið
út á við. Fjöldi ungra stúlkna leitaði til
hennar og þær sem ekki gátu yfirgefið
heimili sín, reyndu að haga heimilislífinu
eftir dæmi hennar. Dæmi voru til þess,
að hjónabönd leystust í sundur og maður-
inn fór til Frans, en konan til Klöru.
Skilyrðin til þess að fá inngöngu í
Damianusklaustrið voni hin sömu og
Frans setti bræðrunum, — að gefa fá-
tækum allar eigur sínar og lifa síðan á
vinnu og ölmusum. Þar var Klara sömu
skoðunar og Frans: »Þér getið ekki þjón-
að Guði og Mammon«, og eins hvað vinn-
una snerti. Þó hún sjálf væri abbadís,
þjónaði hún oftast til borðs og bar systr-
unuih vatn. Hún skipaði helzt aldrei nein-
um fyrir verkum, en kaus frekar að gera
þau sjálf. Sjálf annaðist hún sjúka og
gekk í verstu og óþrifalegustu verkin.
Þegar systumar komu heim frá útivinnu,
var Klara vön að þvo þeim um fæturna.
Þó hún væri sjálf sjúk, vann hún í hvílu
sinni, sat þá uppi með kodda við bakið
og saumaði altarisdúka, sem hún gaf í
kirkjur nágrennisins. Á sama hátt var
hún fordæmi annara í föstum, vökum og
bænahaldi; gekk hún jafnvel svo langt í
föstum og sjálfspintingum að Frans varð
að fá biskupinn í Assisi til að setja ofan
í við hana og fyrirskipa henni meiri mat
og betri aðbúð.
Stundum kom það fyrir að Klara varð
frá sér numin. Jólanótt eina lá hún sjúk
og gat ekki sótt messu til klausturkirkj-
unnar, sem lá hálfrar stundar veg frá.
Heyrði hún þá í rúmi sínu guðsþjónust-
mna alla og sönginn og sá jötuna, sem
reist var í kirkjunni, sem ímynd Betle-
hemsjötunnar.
Frans gat ekki dulist, þegar frá leið,
að bæði Klara og aðrar systur voru mjög
hrifnar af honum og nokkuð af trúar-
áhuga þeirra, var bundið við persónu
hans sjálfs. Reyndi hann því smátt og
smátt að forðast þær, og kom sjaldnar til
Damianusklaustursins, þegar fram í sótti
En þetta olli misskilningi hjá bræðrun-
um, sem skoðuðu það sem skeytingarleysi
um hag systranna. Varð þá Frans að
skýra frá ástæðum.
Þó að ýmsar sagnir séu til, sem benda
á að Klara hafi gagnvart Frans sýnt
kvenlegan veikleika og jafnan leitað hans
til trausts og ráða, var hún samt innan
klaustursins og í sinni stöðu sem abbadís,
bæði hugrökk og ráðsnjöll. Hún var af
gömlum hermannaættum og bendir margt
til að forn hermennska hafi verið runn-
in henni í merg og bein. Sýndi það sig
tvívegis, er klaustrið var umsetið í ófriði.
Friðrik keisari annar átti í stríði við
páfann og gerði innrás í páfaríkið árið
1230. Til þess notaði hann serkneska bog-
menn, því þeir skeyttu engu bannfæringu
páfa. Einn góðan veðurdag réðust Serkir
á Damianusklaustrið. Kæmust þeir inn
beið systranna ekkert annað en svívirð-
ing og dauði. Dauðhræddar söfnuðust þær
í kringum Klöru, sem eins og oft vildi til,
lá sjúk. Klara var hin rólegasta og skip-
aði að bera sig fram fyrir klausturdyrn-
ar, svo hún yrði fyrst fyrir hættunni. Síð-
an lét hún sækja oblátubaukinn úr kirkj-
unni og lagðist svo á bæn. Þá þóttist hún
heyra rödd sem sagði: »Eg skal alltaf
gæta yðar«. Þá reis hún örugg af bænar-
beðnum, en skömmu síðar léttu Serkir
umsátinni og fóru burt. Líkt atvik kom
annað sinni.
Frans hafði sent nokkra af bræðrunum
til Marokka í kristniboðserindum. Mættu
þeir þar ofsóknum og voru sumir líflátn-