Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Qupperneq 34

128
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
segja það — það var aðeins þetta: Mig
langaði ekkert til að giftast í Calais, og
eg vil ekkert fremur giftast hér í White-
hall«. Það var dauðaþögn í nokkur
augnablik, þá mælti Rochester: »Eg er
víst nokkuð sljór — eg skil ekki, hvað
mr. Dal á við«. »Það er ekkert undarlegt,
lávarður minn,« mælti Karl konungur.
Hann sneri sér að Monmouth og brosti
ertnislega. — »En skilur þú það, Jakob?«
Monmouth vóg salt á milli reiði og hlát-
urs. Eg hafði gert vonir hans að engu —-
en eg hafði leikið M. de Perrencourt
miklu harðara, það var smyrsl á sárið.
Eg veit ekki, hvort hann nokkurntíman
hefði viljað hefna sín á mér. En samt
sem áður gladdi það mig nú, þegar eg sá
að hinar betri tilfinningar hans urðu of-
an á: Hann brosti sínu glaðasta brosi og
hrópaði. »Eg vildi að pestin tæki þennan
pilt! Jú, eg skil hann vel — og eg ímynda
mér, að það sé hyggilegt af honum«. Eg
hneigði mig djúpt fyrir honum og sagði:
»Eg þakka yðar hágöfgi hjartanlega fyr-
ir, að þér skiljið mig«. »Þetta fer að
verða þreytandk, sagði Rochester; »eig-
um við ekki að fara?« »Þið Jakob skuluð
fara«, sagði konungurinn. — »Eg þarf
að tala svolítið meira við mr. Dal«.
Þegar þeir voru farnir, sneri hann sér
að mér og mælti: »Er það alvara yðar, að
þér viljið fara héðan? Eg gæti látið yður
hafa nóg að gera hér«. Eg vissi ekki
hverju eg ætti að svara. Hann sá að eg
hikaði. »Eg er ekkitómhennturenn«,sagði
hann lágt og eins og í trúnaði. »Eg verð
aldrei tómhenntur hvort sem eg skifti við
Perrencourt eða Frakkakonung. Þér star-
ið gaumgæfilega á mig, mr. Dal, þér
þurfið ekki að rannsaka andlit mitt svo
nákvæmlega — eg skal segja yður það
sem yður langar til að vita: Eg hefi
fengið mína borgun — en eg stend ekki
tómhenntur samt sem áður. — Þér skilj-
ið!« Þegar hann var búinn að segja
þetta studdi hann hönd undir kinn og
starði lengi þegjandi upp í andlit mitt
undan hinum svörtu, loðnu brúnum.
Eg skal ekki neita að eg átti í dálitlu
stríði við sjálfan mig. Metorðafýsnin
gerði aftur vart við sig og eggjaði mig á
að taka boði hans. í raun og veru efaðist
eg ekki um, að eg mundi geta varið heið-
ur bæði hennar og mín, jafnvel þótt við
dveldum í Whitehall. Eg gat þjónað hon-
um, og úr því hann trúði mér fyrir leynd-
armálum sínum vildi hann mér vel — og
nú að síðustu hafði hann breytt bæði rétt-
víslega og vingjarnlega við mig.
Allt í einu barði hann fast í stólbrík-
ina og sagði: »Eg sit hér — það er mitt
starf að sitja hér. Bróðir minn hefir
samvizku, hversu lengi mundi hann sitja
hér? — og Jakob, eins grunnhygginn og
hann er, ætli hann sæti hér lengi ? — Þeir
hlægja að mér og mögla á móti mér, en
eg sit hér samt, og hér mun eg sitja eins
lengi og lifi — af Guðs náð — eða með
djöfulsins hjálp. — Guðspjall mitt er að
sitja hér«.
Eg hefi aldrei séð hann eins hrærðan
eins og í þetta sinn og heldur aldrei eins
mikið af hjarta hans. En eg svaraði engu
og hélt áfram að horfa á hann. — Geðs-
hræring hans virtist hverfa eins snögg-
lega og hún var komin. Hann horfðist
aftur í augu við mig með tvíræðu brosi
eins og vandi hans var og sagði: »En
guðspjall mitt þarf ekki nauðsynlega að
vera guðspjall yðar. Leiðir okkar hafa
mætzt, en þurfa þar fyrir ekki að halda
áfram hlið við hlið. — Eg hefi nú talað
hreinskilnislega við yður, talið þér nú
hreinskilnislega við mig«. Hann þagnaði
litla hríð svo laut hann áfram og sagði:
»Þér eruð kannske á sömu skoðun og M.
de Fontelles? Þér skuluð samt ekki fylgja
honum á leit hans. Það er betra fyrir yð-
ur að fara heim og bíða þar. Kannske
himininn sendi yður áður en varir, það