Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Side 48

142
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
nota þetta eina orð, fengu þeir mat- og
drykk og húsnæði. En einusinni voru þeir
spurðir hvort þeir væru villutrúarmenn.
I mesta sakleysi svöruðu þeir með eina
orðinu sem þeir kunnu og reynst hafði
þeim lykill að öllum lífsins nauðsynjum:
»Já«. Um leið voru þeir teknir og kastað
í fangelsi, síðan settir í gapastokk og illa
Útleiknir. Þá gekk ekki þeim betur sem
fóru til Ungverjalands. Bændurnir siguðu
hundum á þá og hirðarnir stungu þá með
hjarðstöfunum. Bræðurnir undruðust
stórlega hverju þetta sætti, og komust
loks að þeirri niðurstöðu, aðUngverjarnir
vildu fá kápur þeirra. Og ekki stóð á því,
þeir gáfu þeim kápurnar, en það bætti
ekkert úr. Þá minntust þeir orða fjall-
ræðunnar, og gáfu þeim hetturnar líka.
En Ungverjarnir bötnuðu ekki að heldur.
»Þá skulum við í herrans nafni gefa þeim
buxurnar líka«, sögðu þá þessir þolin-
móðu menn, og þá fengu þeir loks að fara
í friði — naktir. Um einn af bræðrunum
er sagt, að hann gæfi þannig buxurnar
sínar sex sinnum. Loks fundu þeir ráð til
þess, að enginn vildi þiggja buxurnar, —
þeir mökuðu þær utan í kúamykju.
Eins og nærri má geta, tók Frans þetta
mjög nærri sér, enda er sagt að um þetta
leyti hafi hann dreymt ýmsa örðuga
drauma. Meðal annars dreymdi hann að
hann sá litla, svarta hænu með gríðarleg-
an ungahóp, en ungarnir voru svo margir
og fyrirferðarmiklir, að hænan gat með
engu móti safnað þeim undir vængi sér.
Draum þenna tók hann sem vísbendingu
frá æðra heimi. »Eg er hænan, sem ekki
getur verndað unga sína«, hugsaði hann.
Nú var honum ljósara en nokkru sinni
fyr að ekki var hjá komist að fela kirkj-
unni framfærslu reglunnar. Á eigin fót-
um gat hún ekki staðið lengur. Fór hann
því enn á ný, ásamt Hugolin, til Róma-
borgar, að leita ásjár páfans.
Hvernig sem á því hefir staðið, þá var
kardinálinn kvíðandi fyrir erindislokun-
um, og var þessvegna mikið áhugamál að
Frans kæmi vel fyrir í áheyrn páfa. Fékk
hann þessvegna Frans til að undirbúa
ræðu og læra utanað. En þegar á hólminn
kom, mundi Frans ekkert einasta orð úr
ræðunni. Kom það stundum fyrir hann,.
þegar hann ætlaði að tala, að hann gat
ekkert sagt. í þetta skifti rættist samt
betur úr. Þegar hann kom fyrir páfa, féll
hann á kné og sagði síðan í áheyrn hirð-
arinnar, áhyggjur sínar og áhugamál og
talaði sig að síðustu upp í hrifningu, svo
að hann náði huga allra sem viðstaddir
voru. Að lokum veitti páfi honum, fyrir
bæn hans, að Hugolin yrði framvegis,
fyrir hönd kirkjunnar, skipaður sérstak-
ur verndari reglunnar.
í þessari Rómaferð kynntist Frans hin-
um heilaga Dominikusi. Fór sérlega vel á
með þeim og vildi Dominikus að þeir sam-
einuðu reglur sínar. En þegar Frans vildi
það ekki, bað Dominikus hann að gefa
sér mittisreipi hans til minningar. Hitt-
ust þeir oft eftir þetta og voru jafnan
aldavinir. Síðast hittust þeir í Rómaborg
árið áður en Dominikus dó. Vildi þá Hu-
golin fá þá til að ganga inn á að nokkur
æðstu embættin innan kirkjunnar yrðu
skipuð mönnum úr reglum þeirra. Sýnir
það álit hans á reglunum. En þeir neituðu
því báðir, og fyrir áhrif Frans setti
Dominikus eignaleysisákvæði fyrir sínar
reglur í framtíðinni.
Árið 1218 var fyrsti hvítasunnufund-
urinn undir forsæti Hugolins sem vemd-
ara. Kom hann til Portiuncula með allri
viðhöfn kirkjuhöfðingjans, en úti fyrir
hliðum tóku bræður á móti honum í há-
tíðlegri skrúðgöngu. Þar steig kardinál-
inn af hesti sínum, afklæddist kardinála-
skrúðanum og var færður í venjulega
munkakápu og gekk síðan berfættur til
kirkju. Þar söng hann messu, en Frans
gegndi meðhjálparastörfum. Að því loknu