Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Qupperneq 27

SÍMON DAL
121
mér nú reiðubúnum til að mæta hverju,
sem vera skyldi og hafði nákvæmar gæt-
ur á öllum hreyfingum hennar og svip-
brigðum — og það var sannarlega þess
vert að veita henni athygli: þama vant-
aði hana allan útbúnað, sem hún var vön
við á leiksviðinu, og þó gerbreyttist hún
á einu augabragði, ekki einungis í lát-
bragði, heldur einnig í andlitssvip; í aug-
um hennar var að lesa hin mestu vand-
ræði, skelfingu og fát, hún læddist þvert
yfir gólfið og það var því líkast, að hún
ætlaði að hníga niður af hræðslu um leið
og hún opnaði dyrnar og þannig stóð hún
hreyfingarlaus. — Allt þetta, sem hún
gerði sér upp mun einnig af raunveruleg-
um ástæðum hafa lýst i svip mínum; því
þrátt fyrir að rödd konungs hafði aðvar-
að mig um, að hann væri nærstaddur, þá
brá mér svo, þegar eg sá hann standa í
dyrunum, að eg óskaði mér þúsund míl-
ur burtu.
Konungur stóð þegjandi nokkra hríð,
og mér virtist hann bæla niður hjá sér
tilfinningar, sem annars mundu hafa
hleypt honum í óstjórnlega æsingu. Þeg-
ar hann loksins talaði, var rödd hans ró-
leg og tvírætt bros lék um varir hans:
»Hvemig stendur á því, að þessi herra
kemur hingað?« spurði hann. Hræðsla sú
er Nelly hafði sýnt, snerist nú í mótþróa,
sem hún lék alveg eins eðlilega. Hún
svaraði reiðulega: »Hvers vegna ætti mr.
Dal ekki að koma hingað, yðar hátign?
Ætti eg að hætta að tala við alla vini
mína? Á eg kannske að fara að verða ein-
búi?« »Mr. Dal er ekki vinur minn!«
mælti hann. »Sir!« byrjaði eg, en hann
lyfti upp hendinni til merkis um að eg
ætti að þegja. — »Og þér þurfið enga
aðra vini, þegar eg er hér«, hélt hann
áfram. »Yðar hátign«, mælti hún, »kom
til að kveðja mig — mr. Dal kom aðeins
einum hálftíma of snemma«.
Þetta svar kom mér í skilning um,
hvað það var, sem við lékum — og hlut-
verk mitt varð mér ljóst: Hann kom til
aö kveðja — ef hann yfirgæfi Nelly fyrir
frönsku meyna, hvað ætti þá að vera því
til fyrirstöðu að Nelly tæki Símon Dal að
sér? Konungur beit sig í vörina. Hann
skildi svarið líka. »Þér eyðið engum tíma
til ónýtis -— það get eg séð«, sagði hann
og hló, en það var auðséð að honum var
allt annað en rótt innan rifja. »Eg er
þegar búin að eyða alltof löngum tíma«,
kastaði hún til baka. »Með mér?« spurði
hann og svarið var djúp hneiging og dá-
lítið háðsbros.
»Þér eruð djarfur maður, mr. Dal«,
sagði konungur nú við mig; »reyndar
vissi eg það áður; en nú er eg samt hálf-
hissa á því«. »Eg bjóst ekki við að mæta
yðar hátign hérna«, sagði eg feimnislega.
»Eg á ekki við það. En það er djarflegt
af yður að koma hingað yfir höfuð«.
Mistress Gwyn er mér mjög vinveitt«,
sagði eg. Eg ætlaði að leika hlutverk mitt
og svíkja hana ekki — og eg skotraði
feimnislegum ástaraugum til hennar.
Þetta augnatillit fór ekki framhjá kon-
ungi. Hann var sagður að vera mjög laus
við afbrýðisemi í ástamálum, en í þetta
sinn brá honum samt og honum hrutu
nokkur blótsyrði. Nelly rak upp skelli-
hlátur, sem hún með vilja lét hljóma upp-
gerðarlegan og óeðlilegan. »Við Símon
erum gamlir vinir«, sagði hún. »Við vor-
um vinir áður en eg varð það, sem eg nú
er, og við erum vinir enn. — Mr. Dal
fylgdi mér frá Dover til Lundúna«. »Já,
eg fer að skilja«, sagði konungur. — »Og
þegar eg væri búinn að kveðja og farinn
— hvað þá?« »Eg vissi ekki betur en að
yðar hátign væri búin að kveðja fyrir
hálftíma síðan«, mælti hún. »Var það
ekki?« »Þér vilduð gjarnan heyra það —
og svo hafið þér heyrt það«, mælti hann
og honum var órótt. Nelly sneri sér að
16