Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Blaðsíða 49

FRANS FRÁ ASSISI
143
vildi kardinálinn hjálpa bi’æðrunum til
að lauga fætur nokkurra fátæklinga, en
var slíkum verkum óvanur og fórst það
óhönduglega. Betlarinn tapaði að síðustu
þolinmæðinni, og án þess að vita hver í
hlut átti, sagði hann: »Blessaður hættu
og farðu, og láttu einhvern komast að
sem getur þetta«.
Fundir þessir báru bezt vott um vin-
sældir Frans og þeirra bræðra þar í ná-
grenttinu. Mikils þux-fti með, þegar svo
margir voru samankomnir, en ekki hugs-
að fyrir neinum þöi'fum. Samt sem áður
höfðu allir nóg. Bændurnir úr nágrenn-
inu sáu fyrir því. Og dæmi voru þess, að
jþeir dvöldu lengur í Portiuncula en áætl-
að var upphaflega, til þess að nota upp
birgðirnar svo ekkert spilltist.
Á hvítasunnufundinum árið eftir, 26.
maí 1219, var ákveðið að hefja aftur trú-
boðsstarfið sem strandað hafði svo
hörmulega tveimur árum áðui’. Hugolin
hafði notað tímann til þess að greiða veg
bræðranna og senda meðmælabréf með
þeim þangað, sem þeir hugðust að fara.
Gekk hann í ábyrgð fyrir þá sem rétttrú-
aða menn, sem nytu trausts og halds hjá
páfa. Sömuleiðis gaf páfinn bræði’unum
skrifleg meðmæli til allra erkibiskupa,
biskupa, guðfræðikennai'a og annara
kirkjunnar þjóna. Kvað hann þá góða
menn og gegna, sem að dæmi postulanna
sti’áðu sæði Guðsorða og leituðust í hegð-
un alli’i við að fylgja dæmi frelsárans.
Með þessi gögn í höndum lögðu bræðui’n-
ir land undir fót og höfðu auk þess heim-
ild Fraixs, til þess að taka inn nýja með-
limi.
Að svo stöddu fór þó enginn til Þýzka-
lands; meðfei’ðin þar síðast var þeim enn
í of fersku minni. Aftur á móti fóru þeir
til Tunis, Grikklands, Frakklands og Ma-
rokko.
Ti’úboðið í Túnis vai'ð þó endasleppt.
Kristnir menn þar voru hræddir um að
þangaðkoma ti’úboðanna mundi orsaka
þeinx ýms vandræði í sambúðinni við
Múhameðstrúarmenn, og tóku þá því
flestalla nauðuga og fluttu þá á skipsfjöl
og sendu þá heim aftur. Bi’óðir Electus,
sem var formaður fararinnar, hafði skil-
ið við félaga sína skömmu eftir komuna
til Túnis og var því ekki sendur heim með
þeim, en var skömmu síðar líflátinn sem
píslarvottur.
Engum hinna útsendu bræðra fylgdi
Frans með eiixs miklum áhuga, eins og
þeim sem fóru til Marokko. Hélt hann yf-
ir þeim hjartnæma x*æðu áður en þeir
fóru og áminnti þá föðurlega. Fóru þeir
svo af stað, 6 ungir menn fullir af áhuga.
Höfðu þeir hvoi'ki gull né silfur í belti og
eigi mat til ferðar, né tvo kyrtla, né skó",
né staf (Matth. 10, 9. v.) og lögðu leið
sína yfir Ai’ragoníu, Kastiliu og Portu-
gal. Tveimur árum áður, höfðu nokkrir
bræður komist til Poi'tugal og var þar vel
tekið af systur konungsins, sem gaf þeim
kapellu og íbúðai’hús. Skömmu síðar gaf
di’otningin þeim klaustui’. Einn af bi’æðr-
unum, Vitalis, veiktist á leiðinni og varð
eftir, en hinir fimm héldu nú til Sevilla,
sem þá var undir yfirráðum Serkja.
Þegar til Sevilla kom, fóru þeir sti'ax
að prédika úti fyrir aðalmusteri borgar-
innar, en voru auðvitað strax teknir
höndum og fæx’ðir fyiir yfirvöldin. Abu
Jakub var þá soldán og bjó í Marokkó.
Faðir hans hafði beðið eftii'minnilegan ó-
sigur fyrir Spánverjunx við Tolosa árið
1212 og eftir það hugsaði soldáninn ekki
til ófi’iðar. Hafði hann meira að segja
kristinn yfirforingja fyrir her sínum,
Dom Pedro, bx'óðir Poi'tugalskonungs,
sem vegna missættis við bróðir sinn hafði
gengið í þjónustu Serkja. Abu Jakub
virðist hafa verið friðsamur maður;
mesta gleði hans og ánægja var hirð-
ingjalíf og fjárgæzla. Þegar bræðui’ni'r
fimm voru nú sendir til hans frá Sevilla,