Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Blaðsíða 47

FRANS FRÁ ASSISI
141
jneira virt, en í öðrum katólskum löndum.
— Strax að fundinum loknum, hélt Frans
af stað norður á bóginn og kom til Fló-
rens. Þar var þá Hugolin kardináli stadd-
ur og sótti Frans hann heim. Báðir höfðu
þeir heyrt lofsamleg ummæli hvor um
.annan og langaði því til að kynnast frek-
ar. Páfinn hafði sent Hugolin til Toskana,
til þess að stilla til friðar milli borgríkj-
.anna, sem altaf voru í hárinu hvert á
öðru, og hvetja til krossferðar. Þegar
Frans frétti til hans í Flórens og heim-
sótti hann, tók kardinálinn honum eins
og bróður. Frans lagði nú allar áhyggjur
sínar fyrir hann, eins og hann áður hafði
gert við Guido biskup í Assisi, og féll
honum að síðustu til fóta og bað hann
ásjár fyrir sig og regluna. Kardinálinn
i:ók því vel og frá þeim degi var hann
Frans sem andlegur faðir, enda sýndi
Frans honum jafnan sonarlega virðing
og hlýðni.
Fyrsti árangurinn af þessu samtali var
sá, að Frans hætti við Frakklandsferðina,
•eftir skipun kardinálans. Sagði kardinál-
inn Frans eiga marga andstæðinga við
páfahirðina, svo ekki væri skynsamlegt
fyrir hann að fara svo langt í burtu.
Frans maldaði í móinn, en það þýddi ekk-
■<ert. Hann varð að senda annan í sinn stað
til Frakklands.
Það sem átt mun hafa drýgstan þátt í
að vekja velvilja Hugolins, voru þau áhrif
sem prédikunarstarfsemi Frans og félaga
'hans höfðu á kvenþjóðina. Fyrir Klöru
og systrum hennar var að vísu séð, með
því að Frans hafði útvegað þeim Damia-
nusklaustrið, en það gat ekki hjálpað
þeim fjölda kvenna, sem til hans sótti
eftir það.
Lífsreglur þær sem Frans hafði sett
Klöru og systrum hennar voru þær sömu
og hann setti bræðrunum: að lifa eftir
fagnaðarerindinu, í eignaleysi, vinnu og
bæn. Þær máttu því ekki eiga neitt og fá-
tæktareinkaréttindi þeirra voru síðar
staðfest af páfanum (1215). En nú höfðu
ótal konur bætst við, svo stofna varð
fleiri klaustur. Reglur þær sem Klara
bjó undir, snertu þó aðeins Damianus-
klaustrið. Hugolin var það ljóst að slíkt
fyrirkomulag gat illa gengið annarsstað-
ar, en þó varð að fara í kringum ákvæði
þetta með lagi. Hann stofnaði því, eða
hjálpaði Frans til að stofna ný klaustur
fyrir konurnar og af því ekki mátti eftir
Lateransamþykktinni frá 1215 stofna
nýjar reglur, lét hann svo heita, að hin
nýju klaustur tilheyrðu hinni gömlu og
mikilsvirtu Benediktsreglu. Sjálfar máttu
nunnurnar í orði kveðnu ekki eiga neitt,
en kirkjan lét þeim eftir lönd og klaustur
til afnota, fyrir samaogekkert eftirgjald,
t. d. eitt pund af vaxi fyrir árið, og lét
þau njóta ýmsra hlunnindá. Fékk Hugo-
lin páfa til að staðfesta þessar gerðir og
létti með því miklum áhyggjum af Frans,
bæði hvað snerti framfærslu kvennanna
og ekki síður með því, að nú þurfti hann
ekki að láta bræðurna umgangast þær til
umsjónar og aðstoðar. En Frans var við
fátt hræddari, en slíkan samgang karla
og kvenna, sem klausturheit höfðu unnið.
Meðan Frans og Hugolin ráðstöfuðu
þannig innri áhugamálum sínum, fóru
trúboðsbræðurnir sinn til hvers lands, í
samræmi við samþykktir hvítasunnufund-
arins. En það gekk allt ver, en við var
búist. Þeir sem fóru til Frakklands, voru
spurðir þar, hvort þeir væru Albigensar.
Þeir skildu ekki spurninguna, en svöruðu
játandi, og þá var ekki að sökum að
spyrja, því Albigensar voru sem kunnugt
er, einn illræmdasti villutrúarflokkur
þess tíma í augum kirkjunnar. Til Þýzka-
lands fóru 30 bræður undir stjóm Jó-
hannesar frá Penna. Þeim gekk ekki bet-
ur. Þeir kunnu ekkert i málinu, en orðið
»já« höfðu þeir lært og fundu brátt að
það kom þeim að góðu haldi. Með því að