Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Side 31

SÍMON DAL
125
um sum af kaupum mínum. En eg stend
ekki með tvær hendur tómar enn«. Eg
horfði beint framan i hann; hann brosti
biturt og virtist þó vera skemmt. »Þér
hafið yðar fyrirvara«, hélt hann áfram;
»eg er ekki búinn að gleyma þeim. En þér
skuluð þegja og vera ánægður — hlustið
á mig, mr. Dal«. »Eg hlusta á orð yðar
hátignar«, svaraði eg. »Það er nógur tími
fyrir yður að opna munninn, þegar eg
stend tómhentur eftir«.
Orð hans og öllu fremur málrómur
hans og augnaráð skýrðu fyrir mér, hvað
hann átti við: Kaup þau, er hann hafði
gert, og sem mér var kunnugt um, voru
þannig, að ekki var hægt að ásaka hann
fyrir svik, þó ekki yrði staðið við þau. —
Hann ætlaði stöðugt að hafa eitthvað í
bakhönd, þegar hann skifti við Frakka-
konung. Eg var undrandi yfir, að hann
skyldi tala svona hreinskilnislega við
mig, og hann vissi, að eg var undrandi —
og þó bros hans væri biturt hélt hann
samt áfram að brosa.
Eg hneigði mig fyrir honum og mælti:
»Eg tala ekki um þá hluti, sem liggja
fyrir ofan minn sjóndeildarhring, yðar
hátign«. »Þá er vel«, mælti hann; »eg
þekki yður sem mjög þagmælskan og á-
reiðanlegan mann, og eg vil feginn gera
eitthvað fyrir yður. — Þér höfðuð víst
eitthvað, sem yður langaði til að biðja
migummr. Dal?« »Það er það auðveldasta
sem hugsast getur í öllum heimi fyrir yð-
ar hátign, en fyrir mig er það hið mesta
í öllum heimi«, svaraði eg. »Látið þér
mig heyra það!« »Það er hvorki meii’a né
minna en að biðja yðar hátign hjálpar,
svo eg geti fengið þeirrar konu, sem eg
elska!« svaraði eg. Hann hrökk við og í
fyrsta sinn undir allri sami*æðunni hætti
hann að gæla við hundinn. »Að fá konu
þeirrar er þér elskið?« sagði hann. »Nú,
já, elskar hún yður?« »Hún hefir sagt
mér það, yðar hátign«. »Þá hefir hún að
minnsta kosti viljað láta yður standa í
þeirri meiningu. — Þekki eg þessa
konu?« »Ljómandi vel, yðar hátign!«
svaraði eg íbyggilega. Honum var sýni-
lega mjög órótt. Maður, sem kominn er
á hans aldur, þykist hafa ástæðu til að
sjá keppinaut í hverjum ungum manni,
hversu lítilfjörlegur sem hann annars er.
— Ef til vill hafði eg þegar gert mér of
dælt við hann, en hann sýndi mér þolin-
mæði -— samt vildi eg ekki halda spaug-
inu áfram. —
»Einu sinni, yðar hátign«, mælti eg,
»elskaði eg — en aðeins skamma stund —
það sem konungurinn elskaði — alveg
eins og eg drakk úr bikar hans«. »Eg skil
mr. Dal«, sagði hann — »en þér segið
»einu sinni««. »Já, það er ekki svo lengur,
yðar hátign«. »Já, en í gær?« hrópaði
hann ringlaður. »Þér vitið, yðar hátign,
að hún er framúrskarandi leikari, en eg
er hræddur um að mér hafi tekizt mitt
hlutverk miður«. Hann svaraði engu
nokkra stund en fór að leika við hundinn.
Svo leit hann upp og sagði: »Yður tókst
alls ekki illa — en hún lék guðdómlega,
mr. Dal«. »Hún lék fyrir lífi sínu yðar
hátign!« »Ó, veslings Nelly elskar mig«,
sagði hann mjúklega — »og eg var vond-
ur við hana.... En eg ætla ekki að þreyta
yður á mínum einkamálum. — Hvað vild-
uð þér?« »Mistress Gwyn hefir sýnt mér
ákaflega mikla vinsemd, yðar hátign...«
»Því trúi eg vel!« greip hann fram í. —
»En hjarta mitt hefir lengi hneigst til
annarar konu«. »Það veit trúa mín, mr.
Dal — og nú tala eg við yður, eins og
maður talar við mann — mér þykir vænt
um að heyra það. Var það líka þannig,
þegar þér voruð í Canterbury?« »Þá
meira en nokkru sinni. — Hún var þar
líka, og....« »Eg veit, hún var þar líka!«
»Nei, yðar hátign — eg á við hina, þá
sem eg elska — sem mig langar til að
giftast — eg á við Barböru Quinton,