Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Blaðsíða 16

110
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
og var á leíð til dyranna. En orð Fontel-
les gáfu honum skyndilega nýja hugsun.
Hann staðnæmdist, 'augu hans ljómuðu
af ánægju, og hann hló kæruleysislega:
»Þér reiknið skakt, kæri M. de Fontel-
les«, sagði hann. »Það er annar maður en
eg, sem þér þurfið að eiga við, áður en
þér getið komizt af stað með stúlkuna«.
»Við hvern eigið þér, lávarður minn?«
»Nú jæja, við erum þó vinir, þrátt fyrir
allt«, mælti Carford — »eins og þér vitið,
þá eru ástfangnir menn oft erfiðir við-
fangs, en ástfangnir aular eru þó hálfu
verri. — Munið þér, þegar við hittumst í
Canterbury?« »Það man eg vel!« — »Og
eftir ungum manni, sem talaði frönsku
við yður? — Hann gerði yður ákaflega
bilt við með því að hrópa upp....« »11
vient!« hrópaði Fontelles æstur. »Já, ein-
mitt! — Það er ekki ólíklegt að hann
verði á vegi fyrir yður í annað sinn«.
»Hvað? Þá er hann héma?« »Já, auðvit-
að«. »Eg mætti honum í gærkveldi. —
Hann hrópaði þessi orð á eftir mér aftur.
Þetta er ósvífinn þorpari — og hann skal
verða að borga fyrir það!« hrópaði
Fontelles æfur. »Þér hafið sannarlega á-
stæðu til að jafna reikningana við hann«,
mælti Carford. »Já — en hvernig er
hann flæktur inn í þetta mál?« »ósvífinn
eins og áður!« sagði Carford. — »Hann
biðlar til mistress Quinton«.
Fontelles ypti öxlum háðslega. Carford
brosti og honum var nú farið að létta.
Það leit út fyrir, að þetta bragð hans ætl-
aði að hepnast vel. Tækist honum að etja
okkur Fontelles saman, þóttist hann eiga
sigurinn vissan — og þá var það eg og
ekki hann, sem óhlýðnaðist fyrirskipun-
um konungsins.
»En hvernig stendur á, að hann er
hérna? spurði Fontelles. »Strákurinn er
fæddur hérna — mistress Quinton og
hann eru gamlir nágrannar«, svaraði
Carford. — »Er hann hættulegur?« Nú
var það Carford sem ypti öxlum um leið
og hann svaraði: »Hættulegur — nú, já,,
asnar eru alltaf meira eða minna hættu-
legir! Eg ætla nú að yfirgefa yður, en
mig langar til að benda yður á, að ef yð-
ur finnst einhver ástæða til að tortryggja
mig, þá hafið þér margfalt meiri ástæðu
til að tortryggja Símon Dal. Það væri
kannske réttast að þér töluðuð við hann,
því þótt mér detti í raun og veru ekki í
hug, að hún vilji eiga hann, þá er hann
samt gamall kunningi hennar og er viss
með að beita áhrifum sínum á móti yður.
— En þér eruð ef til vill of reiður við
hann?« »Eg gæti skyldu minnar, áður err;
eg hugsa um móðganir gagnvart sjálfum
mér — og eg ætla að leita manninn uppi«,
sagði Fontelles. »Jæja, eins og yður sýn-
ist«, mælti Carford, »og eg ímynda mér;
að það sé rétt af yður. I gistihúsinu get--
ið þér fengið að vita, hvar hann á
heima«. »Viljið þér koma með mér?« —
»Ekki núna«, svaraði Carford, »eg þarf
að fara annað. En ef þér skylduð þurfa
aðstoðar minnar seinna, þá er eg reiðu-
búinn!« »Þakka yður fyrir, lávarður
minn«, sagði Fontelles, sem skildi, að
Carford átti við, að hann skyldi vera ein-
vígisvottur hans, ef til þess kæmi.
Þegar hér var komið samræðunni voru
þeir báðir komnir út fyrir húsdyrnar.
Barbara heyrði fótatak þeirra og leit
upp. Fontelles gekk rakleiðis til hennar.
»Madame«, sagði hann, »eg er nú neydd-
ur til að yfirgefa yður, en eg kem bráð-
lega aftur — og eg vona að þér viljið
taka mér vingjarnlega, þegar eg kem
aftur«. »Ef eg á að vera hreinskilin, sir«,
svaraði hún, »þá held eg að það væri
bezt, að þér kæmuð ekki aftur«. Hún leit
spyrjandi á Carford. Hún hélt að hann
hefði gert það, sem hann lofaði henni,
enda þótt Fontelles vildi ekki láta hana
verða vara við deilu þeirra. »Farið þér
með M. de Fontelles, lávarður minn ?«