Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Blaðsíða 24

118
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
fyrii* einvígi sínu við Carford. Hann
kannaðist við, að hann hefði hlaupið á
sig, er hann neyddi mótstöðumann sinn
til að berjast við sig, án þess að gefa sér
tíma til að útvega reglulega einvígisvotta,
og aðeins kallað þjónana til að vera vitni.
Hann óskaði nú vitnisburðar míns í mál-
inu, og eg vildi ekki synja honum þess,
ekki sízt, þar sem eg átti nú einnig brýnt
erindi til Lundúna, ef mér ætti að auðn-
ast að koma mesta áhugamáli lífs míns í
framkvæmd. — Við höfðum ekkert frétt
af Quinton lávarði, og' eg var staðráðinn
í því að finna hann og fá hann til að vera
mín megin í málunum. Auk þess var nú
von á konunginum frá Dover, og hann
gat ráðið miklu um örlög okkar Barböru.
— Tilraunir hans til að koma henni í
vald M. de Perrencourt, höfðu nú strand-
að tvisvar sinnum — en ætlaði hann að
gera fleiri tilraunir. Eg afréð með sjálf-
um mér, að fara til hirðarinnar, og ganga
úr skugga um, á hverju við gætum átt
von úr þeirri átt. Eg þóttist vita, að hans
hátign mundi bera allþungan hug til mín,
en samt sem áður hafði eg hugboð um, að
honum líkaði ekki allskostar illa við mig
— að minnsta kosti var eg þess fullviss,
að hlutskifti mitt yrði betra, ef eg ætti
við hann sjálfan, en við hirðmenn hans
og ráðgjafa.
Þegar við komum til Lundúna skildum
við. Fontelles fór þegar á fund franska
sendiherrans, og eg lofaði að mæta þar,
ef hann þyrfti mín við og gerði mér boð.
Sjálfur fór eg til húss þess, er við Darrell
höfðum búið saman í, áður en við fórum
til Dóver. Eg vonaði, að finna hann þar
og endurnýja vináttu okkar. — Mér var
illa við húsbændur hans, en mér datt ekki
í hug að gera hann að óvini mínum af
þeim sökum. Vonir mínar brugðust held-
ur ekki. Robert opnaði dyrnar fyrir mér,
og Darrell stökk upp af undrun, þegar
hann heyrði nafn mitt nefnt. Eg fleygði
mér niður í stól og sagði hlægjandi:
»Hvernig ganga milliríkjasamningarnir í
Dover?« Hann hljóp til dyranna og at-
hugaði hurðina. Hún yar vel læst. »Því
»Því minna, sem þér talið um það, þess
óhættara er yður«, sagði hann. »Ho, ho«,
hugsaði eg með mér, »þá kem eg ekki
tómhentur til kaupstefnunnar; ef eg þarf
að kaupa eitthvað, þá hefi eg líka eitt-
hvað að selja«. En upphátt sagði eg um
leið og eg brosti glaðlega: »Hvað nú?
Eru þeir nokkurt leyndarmál?« Darrell
kom til mín og rétti mér hendina. — »Ef
eg hefði vitað, að yður stæði ekki á sama
um stúlkuna, Símon, þá hefði eg neitað
að vera við málið riðinn«, mælti hann..
»Mér þykir reglulega vænt um að heyra
yður segja það, Darrell«, svaraði eg. —
»Hvað er annars að frétta af mlle Quéro-
naille?« »Hún fór aftur með hertoga-
ynjunni«, svaraði Darrell. »En kemur
kannske aftur?« Darrell brosti glettnis-
lega: »Já, hver veit?« »Guð og kóngur-
inn«, sagði eg. — »En hvað getið þér
sagt mér um M. de Perrencourt?« »Þér
eruð svo lausmynntur, Símon, að eg er
alltaf hræddur um, að munni yðar þá og
þegar verði lokað fyrir fullt og allt«,
sagði Darrell alvarlega. »Nóg, nóg!« hló
eg, »en hvað getið þér sagt mér um
Phineas Tate?« »Hann er nú kominn á
skip, sem flytur hann til sakamannaný-
lendanna — þar fær hann nóga, að pré-
dika yfir«. »Þar? Nei, þangað eru engir
páfatrúarmenn sendir nú orðið! Hann
deyr úr leiðindum. — En hvað er að
frétta af Monmouth?« »Hann er búinn
að komast að öllu um, að Carford var
honum ekki trúr«. »Þá hefir hann komizt
að hinu sanna um ráðherrann, húsbónda
yðar!« »Það er nú talsvert bil á milli ráð-
herrans og Carfords lávarðar«. »Vel sagt,
Darrell — innrætið er líkt, en annar er
ótignari. — En hvað getið þér sagt mér
um kónginn?« »Ráðherrann hefir sagt