Sjómannadagsblaðið - 06.06.1948, Qupperneq 42

Þða ætti ekki að vera einkennilegt, þótt á Sjómanna-
daginn heyrðist rödd utan áf hafinu. — Það er segja,
rödd manns sem er starfandi sjómaður.
En þrátt fyrir það, að við höfum tileinkað okkur
þennan dag, fer mjög fjarri því að allir sjómenn geti
tekið þátt í þeim hátíðarhöldum sem til er efnt. Ég
efast jafnvel um að sjómenn þeir sem nú eru við störf
sín úti á hafi, gefi sér tíma til að hlusta á það, sem
útvarpið flytur þennan dag. Og á þessu augnabliki
er vafalaust verið að innbirgða fisk á mörgum skipum.
Við skulum líta í huganum út á hafið eitt augnablik,
til allra þeirra sjómanna, sem fjarstaddir eru.
Þar sjáum við kyndarann, hann mokar kolum á
glóandi eld, það drýpur af honum svitinn, hann rennir
stöðugt augunum til þrýstimælisins, sem mælir kraft-
inn, sem hann á að knýja fram úr gúfukatlinum. Það
er langt síðan hann kom í land, og hann er orðinn
tóbakslaus, en samt gefur hann félaga sinum hálfa
esíðustu sígarettuna sína.
Þar sjáum við hásetann í mörgum myndum, einn
er með netanál, höndurnar eygjast varla af hraða.
Annar ristir fisk á kviðinn, einn er að leisa frá trollinu,
og meira en bílhlass fiskjar fellur á þilfarið. Hann
misst vettlingana, en félagi hans lánaði honum strax
annan sinn, og svo eru þeir báðir berhendir á annari
22 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
BIRGIR THORODDSEN:
Ávarp á Sjómannadaginn
Sjómenn strengja þess heit í dag, að vinna af
alúð fyrir þjóð sína og land, Island.
hendinni þar til tími er til þess að ná í vetlinga.
Við sjáum matsveininn, hann á erfitt með að hein)a
pottana á eldavélinni, hann lítur á klukkuna, hér e^
ekkert sem heitir að verða of seinn, hvernig sem a
stendur. En hann verður að halda matnum heitun1
fyrir þá, sem ekki höfðu tíma til að borða.
Við sjáum loftskeytamanninn hvar hann situr me®
•heyrnartólin spent yfir höfuðið, hann aðgreinir hljoðiu
sem koma úr tækinu, og sendir svo svarið á „morse
merkjamálinu, með tækjunum, sem svo ótal mörguru
sjómanni hefur bjargað 'frá dauða.
Vélstjórinn er á þönum 1 vélarúminu, okkur finns1
stundum óskiljanlegt, hvað tæknin er orðin mikil, a^
vélstjórinn skuli með einu handtaki ráða yfir hundruð-
um og jáfnvel þúsundum hestafla.
Stýrimaðurinn stendur í brúnni, stundum þarf hanu
að rýna út í myrkrið móti stormi og hagléli, en nu er
sumar og sól, það liggur líka vel á honum, hann er
nýbúinn að beygja fyrir tundurdufl, og skimar me^
sjónaukanum eftir landinu. En fyrir stafni er haf °S
himininn.
Við sjáum „Karlinn“, en svo nefnum við skipstjof'
ann hversu ungur sem hann er. Það er enginn særa'
brauðsdrengur, hann hefur komizt í stöðu sina, a^
því að hendurnar dugðu honum, þótt þær væru stund-
um sárar. Hann talar til skipsverjanna í mjög stutt'
um setningum, og röddin ber þess merki að hún hefur
oft þurft að yfirgnæ'fa hávaða stormsins og öldunnar-
Allir keppast við störf sín með óþrjótandi elju, °S
allir eru þeir glaðlyndir ásýndum. Það finnst engtnn
óánægja í fasi þeirra eða vonbrigði, þótt þeir gætu ekk1
verið komnir í höfn á Sjómannadaginn. Þeir eru svo
vanir því, að áætlunin standist ekki, og líf þeúra
hefur kennt þeim að vera bjartsýnir, en samt a^
hlakka ekki til neins. Það getur gefið dálitla speglum
en ekki rétta mynd, af því hvað sjómannsævin er na'
tengd starfinu, að ekki er á nokkurn hátt mögulegh