Sjómannadagsblaðið - 06.06.1948, Qupperneq 56

Gaman og alvara á Sjómannadaginn
ÞJÓÐLEGAR VEITINGAR.
Olafur gamli bátasmiður var annálaður kraftamaður og
mesta ljúfmenni í daglegri umgengni. Þó gat það komið
fyrir, að það fyki í gamla manninn, ef illa var farið að
honum. Einu sinni kom heim til Olafs innheimtumaður
nokkur og krafði hann um greiðslu á reikningi, sem hann
var búinn að greiða fyrir stuttu síðan. Tjáði Olafur inn-
heimtumanninum, að hann hefði greitt reikninginn nýlega
og væri hann geymdur í lokaðri hirzlu húsfreyjunnar en
hún væri, sem stæði, ekki heima. Innheimtumaðurinn sagðist
ekki trúa því að reikningurinn væri greiddur og notaði hin
verstu hrakyrði við Olaf. Nú fauk í gamla manninn, svo
hann greip innheimtumanninn, lagði hann á hné sér og
flengdi hann. Þegar innheimtumaðurinn var korninn út á
dyraþrepið, kallaði Olafur til hans: „Þarna fékkst þú fá-
tíðar, en þjóðlegar veitingar, laxi!“
HÁKARLAVEIÐAR.
Gamall skipstjóri, sem lengi hafði verið skipstjóri á há-
karlaskipi, var að segja frá veiðiferðum sínum fyrrum. „Einu
því, að ekki skuli vera til skóli fyrir þessa menn, til
þess að læra þessi störf.
Matsveina- og veitingaþjónaskólinn á mikið verk
framundan, og er þvi nauðsynlegt, að hafist verði
handa nú þegar að fullgera húsakynni skólans, svo
'hann geti tekið til starfa að hausti komanda.
36 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
sinni vorum við á hákarlaskútunni út af Stigahlíðinni, °S
var hákarlinn mjög tregur og við beitulitlir. Mér datt þa 1
hug að taka rommkút, sem ég var nýbúinn að kaupa, °S
hefði svona til að hugga mig á á morgnana, og hella ur
honum út yfir borðstokkinn. Svo sem hálftíma seinna vaf
kominn grimmilega stór hákarl á færið. Þegar við vorum
búnir að koma framhlutanum á honum upp á þilfarið, t>elt
annar hákarl í sporðinn á honum. Svona gekk það koll a^
kolli, þangað til þeir voru komnir fimmtíu og einn á dekk-
Þá sigldum við heim, og það er í það eina skiftið, sem ég hef
komið heim með alla beituna til baka“.
EINN ÓMAGINN í VIÐBÓT.
Sigurður bóndi þótti hinn mesti letingi og ónýtur a^
bjarga sér, enda hafði hann fengið sveitastyrk síðustu arin'
Elreppstjórinn og oddvitinn áttu tal saman um hvað gera
skyldi til þess að létta Sigurði af sveitasjóði, en ekki gek^
þeim greiðlega að finna ráð til þess. Nokkrum dögum efuf
að þeir hölðu talað saman, kom hreppstjórinn skeiðríðandi
oddvitans og tjáði honum að nú hefði hann fundið ráð ól
þess að losa sveitarsjóðinn við Sigga, og fá endurgreiddan
styrkinn sem hann hafði þegar þegið. „Hvaða snjallræði er
það?“ spyr oddvitinn. ,Við fáum hann kosinn á þing vl®
alþingiskosningar í vor“, svarar hreppstjórinn, „og þa er
karlskrattanum ekki vorkun að lifa af þingfararkaupinu °S
beinum sem falla frá borðum meistaranna". „Þetta er þ)°®
ráð hreppstjóri góður“, sagði oddvidnn. „Ekki held ég a®
okkar kjördæmi þurfi að skammast sín fyrir, þótt það bs11
við einum ómaga á þá alþjóðarsamkundu".