Sjómannadagsblaðið - 02.06.1957, Síða 29

hvítt og hreint. Meðan húsmóðirin hengdi upp
þvottinn, skúraði strákur allt þvottahúsið að innan
upp úr skúridufti, og var kappsamur við það. Er
lokið var umstangi þar, og hver hlutur hreinn á
sínum stað, var haldið til káetunnar, en farið var
áður úr tréskóm, er verið var í við þvottinn og í
snotra inniskó, en farið úr þeim áður en gengið
var inn í sjálfa íbúðina. Ekki vantaði hreinlætið.
Rétt fyrir hádegi er tekið til að matselda og alltaf
var stráksi með. Um hádegið kom svo húsbóndinn
um borð og með honum telpa 11—12 ára og réri
hún bátnum frá landi, en auðvitað var stutt að
fara. Eftir hádegi var farið að hreinsa og laga til
á þilfari, og þvo íbúðina að utan, sem var hvít-
máluð. Svona leið dagurinn, alltaf nóg að gera
að hreinsa og fága og lagfæra. En um kvöldið sást
enginn umgangur. Skipshöfnin líklega brugðið sér
í land á bíó.
A stærri legtum eru karlmenn við vinnu á þilfari
bæði við að leggja að og frá, og eins er losað var
og lestað, en þó ekki margir, og á þeim legtum
var önnur íbúð framá, svo þar hafa verið aðrir
en fjölskyldan, og því orðið að búa annarsstaðar.
A einni nokkuð stærri legtu, líklega um 2000 tonn,
sá ég frúna stjórna öllu er lagt var að. Hún var á
stjórnpalli við stýri, og einnig stjórnaði hún hreyf-
ingum vélarinnar. Piltur 11—12 ára aftur á og
bóndinn framá. Og það heyrðust bara hressilegar
fyrirskipanir frá stjórnpallinum, og var stráksi
afturá alltaf á þönum, til að framkvæma hinar
ýrnsu fyrirskipanir, en bóndinn framá og fór sér
að öllu rólega, en allt gekk vel, legtan lagði að
með prýði.
í fljótti bragði virðist að líf þessa fólks sé ekki
margbrotið eða viðburðaríkt, þar sem ekki er
hægt að njóta þess félagslífs, er nútíðin heimtar.
Eftir framkomu þessa fólks og útliti að dæma, er
ekki hægt að sjá annað en það sé ánægt með til-
veruna. Það gengur að sínum fábrotnu störfum af
áhuga og dugnaði og finnur fullnægingu í vinn-
unni — vinnugleðina — og er það ekki æðsta tak-
markið í lífinu að vera ánægður og una glaður
við sitt.
Þegar við Frónbúar förum til fjarlægra landa,
er þar margt að sjá, gott og gagnlegt, og væri vel
farið, ef við tækjum sem mest af því heim með
okkur. En þar er líka margt sem er af hinu gagn-
stæða. Látum það kyrrt liggja. Það á ekkert erindi
til okkar. í nokkrum línum er ekki hægt að gera
grein fyrir því öllu, en tvennt er það, sem ég vil
minnast á.
í götuumferðinni kom það áberandi í ljós, hvað
háðir aðilar, þeir gangandi og akandi, tóku mikið
tillit hvor til annars. Þeir skilja að báðir þurfa
að komast áfram, og hafa fullan rétt til þess, og
Hajnarbrúin mi\la í Rotterdam.
hliðra oftast til hvor fyrir öðrum, enda á vélaum-
ferðin þar lengri aldur en hjá okkur, og má vera,
að við höfum þar nokkra afsökun. Enda eðli okkar
þannig, að við erum sumir að átta okkur og falla
inn í þau viðhorf og aðstæður, sem hinum nýja
tíma fylgja. Enda gjöldum við oft þunga skatta
vegna þess, hin tíðu umferðaslys, sem oft má rekja
til þessara ástæðna.
Annað er framkoma fólks í verzlunum. Um leið
og komið er inn, er komið á móti manni, spurt
hvers óskað sé, og hvort ekki megi bjóða sæti, og
vísað á þægilega stóla. Og sé afgreiðslan þannig
háttuð, er maður afgreiddur sitjandi í hinum
þægilega stól. Er lokið er viðskiptum, er maður
búinn að hvíla sig, ánægður með lipra afgreiðslu,
jafnvel þótt maður hafi þurft meira, en ætlað var
í upphaf.
Enn var eitt, sem ég kynntist í þessari ferð, og
gat gert samanburð á af eigin reynslu, og það
var hin mikli munur á aðbúnaði sjómanna fyrr og
nú. Það er ekki ýkja langt síðan að sjómaðurinn
varð að standa svo að segja óvarinn af öðru en sjó-
hatti og olíufötum í stormi og ágjöfum, snjókomu
og frosti og stara út í dimmuna, til að reyna að sjá
og varast þær mörgu hættur, er steðja að á sjón-
um, oft með svíðandi augu og sjóndaprir, votir og
kaldir. En nú eru þeir inniluktir í hlýju húsi með
hreinar rúður, léttklæddir og á inniskóm, og geta
hlustað á músik og annað, er þeir vilja heyra frá
hinum ýmsu útvarpsstöðvum allan sólarhringinn.
Ef dimmir í álinn, er stutt á hnapp og ratsjáin fer
í gang og þar sést flest það, sem í nálægð er og
hætta stafað af.
Þetta er gleðilegt tákn tímanna, og megi sjó-
mannastéttin sækja enn lengra fram til að bæta
lífsskilyrði sín og öryggi á sjónum og eflast að dáð
og dugnaði.
Þorv. Bjömsson.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 13