Sjómannadagsblaðið - 02.06.1957, Qupperneq 32

fæstir þeirra höfðu áður farið upp í skipsmastur.
„The Fleetving“ var nokkru heppnari, því þar
gáfu sig fram sex uppgjafa langferðaekipstjórar.
Um áhöfn „Vestu“ er ekkert getið í frásögn
kappsiglingarinnar.
Þeir, sem höfðu veðjað Lorilland og Osgoods,
urðu ekki vinsælir, þegar þeir tilkynntu rétt áður
en siglingin hófst, að þeir gætu ekki vegna fyrir-
tækja sinna, tekið sjálfir þátt í henni.
Vegna þessa varð Mr. Bennett, eigandi „Henri-
ettu“, uppáhald meðal alls almennings, þegar hann
tilkynnti, að hann færi með skipi sínu, yfir hafið
til Englands.
Meðal manna var ekki um annað meira talað,
í fleiri vikur, en hina miklu kappsiglingu, og það
voru orðin óteljandi þau veðmál, manna á milli,
um hver yrði fyrstur yfir Atlandshafið.
10. desember var allt tilbúið til siglingar, skipin
eftirlitin, matur og mannskapur komið um borð.
A „The Fleetving“ var skipstjóri Thomas, tveir
dómarar og áhöfn 23 menn, og á „Vestu“ var skip-
stjóri Dayton, tveir dómarar og 23 menn, og á
„Henriettu“ eigandinn Mr. Bennett, skipstjóri
Samúel, tveir dómarar, einn fréttamaður, og 24
manna áhöfn.
Verður nú hér eftir fylgst með „Henriettu“
vegna þess að fréttamaðurinn sem segir frá, er
þar um borð, og aðra umsögn er ekki að hafa af
þessari fífldjörfu siglingu árið 1866, eða fyrir 90
árum síðan.
11. des., dagurinn fyrir burtförina, rann upp,
kaldur og bjartur, vestlægur vindur, eins og
menn gátu bezt á kosið.
Oll New York borg var fánum skrýdd, og á
öllum bryggjum stóðu þúsundir af áhorfendum,
og í höfninni var fjöldi skipa og báta, sem ætlaði
að fylgjast með startinu.
Hið dökkbláa flagg „Henriettu“ hafði verið
dregið að hún, og dráttarbátur byrjaði að draga
hana út úr höfninni. Hrifning mannfjöldans varð
gífurleg, og hafði slæm áhrif á skipshafnir jakt-
anna, segir fréttamaðurinn.
Kl. 1 e. h. var skotið úr fallbyssu, og um leið
var dráttartaugum kastað lausum. Seglin þöndust
út, og kappsiglingin milli þessara þriggja skipa
var hafin.
Nokkur gufuskip eltu, með hljóðfæraslætti,
klukknahringingum og húrrahrópum.
Þegar farið var fram hjá „Sandy Hook“ heyrð-
um við síðustu húrrahrópin. Skipstjórar hinna
þriggja skipa völdu sér nú siglingaleið.
„The Fleetving“ nyrstu leiðina, „Henrietta“ fór
hina venjulegu gufuskipaleið, og „Vesta“ aðeins
sunnar.
Kl. 8 um kvöldið sáu skipin ekki lengur hvort
til annars, myrkrið hafði gleypt þau, — og þau
mundu ekki sjá hvort annað, fyrr en sigurvegari
yrði valinn.
12. des. rann upp kaldur og bjartur, eftir að
éljagangur hafði sett merki sitt á þilfar skipsins
um nóttina. Við höfðum öll segl uppi, og fórum
með 11 mílna ferð.
Ahöfninni hafði verið skipt í tvær vaktir, og
jaktin hafði uppi öll þau segl, sem hún þoldi.
Eftir sólarhrings siglingu höfðum við farið 237
mílur. A þessum fyrsta sólarhring var seglum
breytt 1 sinnum. Aldrei var nokkru tækifæri
sleppt, til að auka ferðina.
13. og 14. des. var veðrið gott, sól á daginn og
tunglskin á nóttinni, en gekk þó á með éljagangi.
Að kvöldi þess 14. des. lygndi og gerði sjóinn
jafn sléttan og Themsána, en eftir miðnætti byrj-
aði að rigna, en síðan gekk á með stormi og hagl-
éli, sem pískaði „Henriettu“ áfram, með 11 til
14 mílna ferð.
Um morguninn þ. 15. gerði hríð, og á bláa lensi
hentist „Henrietta“ áfram og skilaði 225 mílum
þann sólarhringinn. Um kvöldið og nóttina reið
hver sjórinn eftir annan yfir skipið, sem stundi,
eins og uppgefinn veðhlaupahestur. Veðrið hélst
svona alla nóttina og jaktin brunaði áfram, undan
þessum góða byr, og allir sem ekki þurftu að vera
á þilfari, nutu góðrar hvíldar.
Með birtingu þ. 16. náðum við á New Found-
landsbankann. Þokan var þykk, og ekkert sást
frá skipinu. Allt í einu sást mjög lestað briggskip,
sem skar stefnu okkar. En ferð „Henriettu“ var
svo mikið, að við létum slag standa og fórum
fyrir framan það. Ahöfn briggskipsins varð svo
undrandi yfir siglingu okkar að þeir klifruðu upp
í mastur, til að horfa á eftir okkur, en við sigld-
um áfram eins og við værum sjálfur „Hollend-
ingurinn fljúgandi“. Um miðjan dag var reiknað
út að við hefðum farið þriðja part af leiðinni.
Þ. 17. des. skipti Atlandshafið um lundarfar.
Hingað til höfðum við siglt í kröppum sjó, en
nú fór jaktin áfram á milli heilla fjalla af vatm-
í dölunum milli vatnsfallanna hvarf sjóndeildar-
hringurinn alveg. Stormurinn, sem hafði verið
óstöðugur, gekk nú í norðrið, með stígandi baro-
meti. Varð nú almenn ánægja um borð, — aðeins
skipstjóranum líkaði ekki veðráttan, — og þa^
sýndi sig að hann hafði rétt fyrir sér. Um nótt-
ina gekk vindurinn aftur til Vest-Suð-Vesturs.
Regn og haglél fylgdi hvað öðru, og útlit var
fyrir storm. Kl. 4 e. m. skall hann á okkur með
öllum sínum þunga og krafti. Það voru tekin
þrjú rif í skonnortfokkuna, klýfirinn tekinn fi'a>
og stórseglið stumprifað.
16 SJ ÓMAN nadagsblað ið