Sjómannadagsblaðið - 02.06.1957, Qupperneq 50

Hann þoldi etyi annað ajl til að \nýja bátinn ájram, en það,
sem jólst í handleggjum hans.
En nóvemberdagurinn var stuttur. Það byrjaði
að húma að kveldi, og eftir klukkustund myndi
vera almyrkt. Jakob var aðeins hálfnaður og í
slíkum mótvindi tæki það tvo tíma, áður en hann
næði heim í Syltevíkina. Hann fann, að honum
sárnaði við þau öfl, sem hindruðu hann! að kom-
ast heim í björtu. Enn hvessti stöðugt. Jakob
jókst enn ásmegin og hann herti róðurinn. En
að lokum var orðið svo myrkt að hann hafði
ekkert mið af landi, svo hann vissi ekki, hvort
hann bæri í norður eða suður.
Nú fann Jakob til ótta. Og óttinn lamaði krafta
hans, hann varð ekki svo sterkur, eins og þegar
hann var æstur. Og þegar einn bárufaldurinn
skvettist inn í bátinn, heyrði hann sjálfan sig
tauta eitt orð: — peningamir! Á augabragði lá
hann á maganum yfir öftustu þóttuna og fálmaði
í úlpuna. Það var sem hann berðist við einhvern
um umslagið. Hann náði taki á því, en þegar hann
ætlaði að setjast undir árar aftur, þá voru engar
árar lengur.
Og þarna sat Jakob frá Syltevík og kreisti
kræklóttum fingrum utan um bölvaða-ekki-sens
landshlutana með rentum og renturentum ásamt
dálitlum fiskágóða og hafði engar árar, til þess
að bjargast á heim með þessi fátæklegu auðævi.
Nú óskaði Jakob sér að þetta væri aðeins illur
draumur, að hann lægi í rúminu við hliðina á
henni Onnu sinni og' dreymdi. Svo lét hann
bátinn reka fyrir vindi og taldi sjálfum sér trú
um, að þetta væri bara draumur. Hann hugsaði
með sjálfum sér, að nú svæfi hann og dreymdi,
þetta væri aðeins slæm martröð. Það yrði gott
að vakna í notalegheitum heima í stofu.
Hann kom auga á ljós í myrkrinu og heyrði
mótorskelli og hljóðið og ljósið nálgaðist óðfluga.
Jakob hugsaði með sér að nú yrði hann að kalla
og við það hlyti hann að vakna við vondan draum.
En hann vaknaði ekki við það að hann æpti.
Hann reis upp í bátnum, heyrði bresti og datt
framyfir sig, sló höfðinu í þverband og rotaðist.
Náungarnir tveir í mótorbátnum náðu taki a
honum og kipptu honum um borð. Annar greip
ljósker og lýsti á hann, sem lá þarna með hægri
hendina kreppta um umslag með einhverju í.
— Hver fj . . ., hraut upp úr honum, þetta er
þá hann Jakob frá Syltevík, sem við höfum veitt
upp.
Hinir tveir mótorbátsmenn voru Pétur Tangen
og bróðir hans. Þeir voru á leiðinni heimleiðis
með nýja mótorbátinn, sem þeir höfðu sótt 1
bæinn. En nú urðu þeir að sigla inn í Syltevík
með Jakob. Þeir lögðu að bátabryggjunni hans
og báru hann til stofu. Anna greip fyrir hjartað
með báðum höndum og settist á stól.
— Er hann dauður? hvíslaði hún, þegar þeir
höfðu lagt hann af sér í rúmið.
— Nei, svaraði Pétur, hann sefur aðeins. Og
hann mun bráðlega koma til sjálfs sín.
Þeir hjálpuðu henni við að afklæða hann og
lögðu hann undir sæng. Og áður en þeir fóru,
rétti Pétur umslag með einhverju í til Önnu.
— Það er bezt að þú gætir þessa vel, sagði hann.
En Anna hafði engan tíma til að líta á hvað
w ;3BF
— Ja hérna, œtlarðu að fara að \aupa þér mótorbát Ja\ob
Syltevi\, spurði gjald\erinn og glott.
34 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ