Eimreiðin - 01.01.1923, Qupperneq 33

'EIMREIÐIN
í VERINU
29
skinnstakksvindingur, bróklindi og baggaband, auk þessa var
glaðning á sumardaginn fyrsta nokkurskonar skylduskattur á
útgerðarmanni.
Ef einhver skipverji veiktist var honum gefinn hlutur, og
jafnvel þótt hann lægi alla vertíðina.
Þegar búið var að »gera að« fiskinum var hann ýmist salt-
aður í opin eða þakin grjótbyrgi, eða lagður í »kös« ef gera
átti hann að harðfiski. Þegar aðgerð var lokið þvoðu menn
sér og vetlinga sína; í stað sápu notuðu menn gallið úr fiskin-
um. Avalt var gætt svo mikils hreinlætis sem föng voru á.
Að loknu dagsverki var gengið til búða, kveikt á tólgar-
hertum, ef ljós þurfti, tekið hraustlega til matar, við fjörugar
samræður, einkum ef vel hafði aflast, lesinn lesturinn og farið
að sofa. Væri róið marga daga samfleytt hét það »skota«, en
ef »tók frá« dag og dag í góðum »gæftum« hétu þeir dagar
■»Máríumessur“. Þannig leið vertíðin tilbreytingalítið í landi, þó
var það eitt er olli áhrifum og sem margur beið eftir með óþreyju,
en það var koma „bréfamannsins“. Var það maður, sem gerði
sér það að atvinnu á vertíðum, að bera bréf og smá sendingar
á milli vermanna og vina þeirra og vandamanna heima, fyrir
örlitla borgun 2—4 aura á bréf. Póstferðir voru þá strjálar
09 aukapóstur enginn.
Sá maður er um þessar mundir var bréfamaður hét Run-
élfur, vanalega kallaður Bréfa-Runki. Geymdi hann bréfin í
skjóðu, gat borið afarmikið, og þótti furðu skilvís þó hirðulaus
væri og drykkfeldur nokkuð. Hann átti heima austur undir
Eyjafjöllum og fór tvær ferðir fótgangandi, um verstöðvarnar
alla leið suður á Suðurnes. Stundum teymdi hann með sér
eina dróg og var hvorttveggja með fullum klyfjum, þó þær færu
ekki ávalt sem best á hvorugu. Var honum alstaðar fagnað,
ekki síst af þeim sem »áttu stúlku«; annars þráðu allir að fá
fréttir að heiman. Vermenn höfðu svo bréf sín tilbúin er bréfa-
ttiaður fór til baka; ef einhverjir voru ekki skrifandi sjálfir,
fengu þeir skrifandi kunningja sinn, sem var »góður að stíla«,
til að skrifa fyrir sig, og var það hið mesta trúnaðarstarf, ef
öréfið var til »stúlkunnar«, en gat farið vel ef ritarinn var