Eimreiðin - 01.01.1923, Blaðsíða 108

104
TÍMAVÉLIN
eimreiðiN
eftir því, að yfir þeim var loftið á einkennilegri fljótandi hreyf'
ingu, líkt og tíbrá á vordegi. Þegar eg athugaði þetta í sam-
bandi hvað við annað, þóttist eg sjá, að hér væri um ein-
hverjar stórkostlegar neðanjarðar loftrásir að ræða, hvað sem
þær áttu annars að gera. Fyrst kom mér til hugar, að þaö
stæði eitthvað í sambandi við heilbrigðisráðstafanir þessa fólks.
Það gat legið nærri að álykta svo, en það var nú samt mjÖS
fjarri réttu.
Það er best að eg játi það nú strax, að eg kyntist furðu lítið
fyrirkomulagi mannfélagsins yfirleitt, samgöngutækjum, leiðsl-
um og öðru slíku þennan tíma, sem eg dvaldi þarna inm
í ókomna tímanum, þeim verulega ókomna tíma. I sum-
um bókum um ókomna tímann, sem eg hefi lesið, hugsmíðum
skáldanna um framtíðarlandið, er fult af lýsingum á öllu mögu-
legu, smáu og stóru, um húsagerð, þjóðfélagsskipun o. s. fry-
Það er náttúrlega enginn vandi að skálda alt þetta. Skáldið
hefir alla heimsmyndina í huga, og getur út frá henni leitt
einstök atriði. En þessu er alt öðruvísi farið með þann, sem
dumpar niður í sjálfan veruleika framtíðarinnar. Hugsið ykkur
blámann, beint sunnan úr miðri Afríku, settan inn í hringiðu
Lundúnaborgar. Hvernig haldið þið að lýsingar hans á Lund-
únaborg yrðu? Hvaða hugmynd mundi hann hafa um járn-
brautafélög, þjóðfélagshreyfingar, talsímakerfi og ritsíma, böggla-
póstflutning og póstávísanir og þess háttar? Og þó mundum
við sjálfsagt vera fúsir að skýra honum frá þessu öllu. 08
svo er það önnur spurning: Hvernig mundi kunningjum hans,
sem heima sætu, ganga að skilja það, sem hann væri að reyna
að útlista fyrir þeim? Og þó er ekki nema svo tiltölulega
stutt milli menningar hvíta mannsins og þess svarta á móts
við það firna ginnungagap, sem skilur okkur frá þessum
mönnum, sem eg var þarna staddur á meðal á gullöldinni!
Eg varð var við fjölmargt, sem eg ekki sá eða skildi, en vissi
að þægindi lífsins bygðust á því. En eg er hræddur um, að
eg geti ekki frætt ykkur svo neinu nemi um mismuninn, sem
orðinn var, nema þá að eins á útborðinu.
Eg gat t. d. hvergi komið auga á nokkur merki um lík-
brenslu, né heldur greftrunarstaði. En mér þótti ekki ómögu-