Eimreiðin - 01.01.1923, Qupperneq 127

e>MREIÐIN
RITSJÁ
123
laga fer og víta það og draga það fram. Það gerir Jón líka oft mjög
hnittilega. Þó að oft sé þar talað í 2. persónu, og ákveðinn maður eða
ákveðinn viðburður hafi hleypt vísunni af stokkunum, hafa þær alment
9>'di, eins og t. d. þessi um mann, sem er meiri að ytra skarti en innra:
Illa berðu fötin fín
flestum hættulegur;
það er milli manns og þín
meira’ en húsavegur.
Jón yrkir oft stórvei um náttúruna, veðráttu, árstíðir og slíkt. Hann
J*61, þar af flestum. Fyrir all löngu, áður en eg vissi deili á Jóni Berg-
niann, fékk eg eitt sinn sendar nokkrar stökur um slík efni eftir ýmsa,
dulnefndar. Tók eg þrjár stökur út úr, er mér þóttu bera af. Þær reynd-
Us> síðar allar vera eftir Jón Bergmann, en engar aðrar. Þar var t. d.
tessi um hafísinn, og er hún gott sýnishorn af þessum vísum Jóns:
Þakti að vanda báru-beð
bitur stranda fjandi,
klakalandið kvaddi með
köldu handabandi.
Um einstaka menn lífs og liðna hefir Jón ort all mikið, og er I því,
sem öðru margt vel og smellið sagt. Er það ekki gert eftir pöntun enda
nfsakar hann eitt kvæðið þannig:
Eitt er bót, þótt hærri hljóð
hæfði slíkum vini:
Þetta’ eru ekki erfiljóð
ort í krónuskyni.
Menn ættu að kaupa þessa bók og lesa. Það er áreiðanlega hver
maður ósvikinn af því.
Það er eitthvað laðandi við ferskeytlurnar, sem enginn annar háttur
nær fyrir íslensk eyru, þegar þær eru ortar af jafn mikilli snild og Jón
®ergmann á í fórum sínum.
Set eg hér að lokum, til þess að sýna þetta, þessa vísu:
Tíminn vinnur aldrei á
elstu kynningunni;
ellin finnur ylinn frá
æsku-minningunni. M. J.
Sigurjón Jónsson: SILKIKJÓLAR OG VAÐMÁLSBUXUR. Skáld-
sa9a. Rvík 1922.
Höfundurinn hefir sett sér það verkefni, að gera upp á milli tveggja
menningarstefna, sem til eru í þjóðfélagi voru, og lýsa því, hvernig þær