Eimreiðin - 01.01.1928, Blaðsíða 121

eimreiðin RITSJÁ 101
undir töluliði í sömu grein. En þetta eru smámunir. Bókin er yfirleitt
slórlega fræðandi.
Sérstaklega er ég höf. þakklátur fyrir hinar mörgu upplýsingar hans
Um uppruna orðmyndanna. Sumar skýringar hans tel ég sennilegri en
t’sö, sem aðrir hafa áður sagt. Samanburður hans á endingunum við
samkynja endingar í öðrum skyldum tungum er ágætur. Einnig fræðir
^ókin víða um merkingatilbrigði orða, sem afleiðsluendingar valda. Vfir-
leitt er norðrænni málfræði mikill fengur í ritinu.
Jóh. L. L. Jóh.
Guðmundur Gíslason Hagalín: VEÐUR ÖLL VÁLYND. Þættir að
vesIan. Reykjavík 1925. Prentsmiðjan Acta.
Guðmundur Gíslason Hagalín: BRENNUMENN. Saga úr nútíðarlíf-
'nu- Akureyri. Bókaverzlun Þorsteins M. Jónssonar. 1927.
Oldurnar fægja af fjörugrjótinu öll horn og hrufur; á líkan hátt slípar
menningin og sambúðin af mönnum kantana í skaplyndi og umgengni.
Að '
° Vlsu virðist þá oft svo, sem menn verði hver öðrum líkir eins og
fiörusteinar; en oft kemur einmitt við þetta betur í ljós einstaklingseðli
Þeirra, það sem inni fyrir býr, — kjarni steinsins, er hrufurnar, sem
Sumar hafa sezt utan á hann, eru máðar af. Og að minsta kosti reka
sleinarnir sig ekki eins á ójöfnurnar hver á öðrum og ella mundi vera.
^ uVeður öll válynd" Iýsir Guðm. Hagalín fólki, sem er með allar
^rufur einræningsháttarins á sér, — sem lokar sig inni bak við þykka
hurö þagnarinnar og eyðileggur þannig líf sjálfs sín og annara af tor-
,rVgni 0g óframfærni („Þáttur af Agli á Bergi"), eða kann tökin á því
bæta lífið og fegra á sinn fámáluga og sérvizkulega hátt, sbr. „Þátt
Þórði og Guðbjörgu", þar sem karlinn hættir að drekka og kerlingin
la9ast og alt endar í friði og fögnuði. „Þáttur af Neshólabræðrum"
Synir • • #
^ einnig hið fyrnefnda, tortrygnina og þögnina, — en þar að auki
a' hjartahörku og ódrengskap annars bróðurins, — og þó er honum
°rhunn, því að þarna er aldrei talað hreint og afdráttarlaust um hlutina
a atvikin; það er alt saman hálfkveðin vísa, þegar bezt lætur, og hún
^röur misskilin, einmitt af því að hún er hálfkveðin. Sú saga er þrungin
römmustu forneskju, og persónurnar í henni eru tröllslegar, en í
1 af Einari unga“ birtir til, og þar er eins og skáldið brosi gegn-
um * - •
arin, er það segir frá æfilokum einstæðingskarls, sem vill vera sí-
ungnr M
■ en uppgötvar alt í einu, að hann er orðinn gamall.
blöfundurinn hefur samúð með þessu fólki, og honum tekst vel að