Eimreiðin - 01.01.1928, Qupperneq 124

104
RITS]Á
eimreiðin
sumstaðar gætir sfirðleika í rími eins og t. d. í kvaeðinu Búðarstúlkan,
sem er gott kvæði að efni og segir í fáum dráttum heila æfisögu. Efnis-
val er ekki ýkja fjölbreytt, en hverju því efni gerð góð skil, sem á ann-
að borð eru valin til meðferöar. í þessari bók tekur höf. einkum efni úr
hversdagslífinu, en auk þess eru hér nokkur söguleg kvæði og náttúru-
lýsingar. Bezt þessara síðarnefndu kvæða er Sogn, þar sem norsk fjalla-
og fjarðanáttúra er máluð með skýrum og skörpum litum. Annars eru
náttúrulýsingar Jak. Thor. fremur einhæfar. Náttúran verður honum o^1
tilefni hugleiðinga um Iífið og mennina, en það er ekki oft, sem hún
vekur honum innblásfur og andagift. Hann hrífst sjaldan af aðdáun oS
lotningu yfir fegurð hennar og mikilleik. Hún getur fylt hann geis 03
skotið honum skelk í bringu.
Það Ieynast einhver ægimögn
í öræfanna djúpu þögn,
svo kynjadul og fráhverf lífi og ljósi,
segir hann á einum stað. En hún töfrar hann sjaldan svo, að hann faSn'
andi syngi henni Iof. Til þess er hann of rólyndur og raunsær. Það er
dálítið líkt með mannlýsingar hans. Honum lætur ekki að Iýsa ofsafens11'
um skapsmunum, æstum af eldi ástar, haturs eða annara sterkra hvata-
Það er engin suðræn tilfinningaglóð yfir mannlýsingum hans, eins og *-
d. sumstaðar hjá Davíð Stefánssyni frá Fagraskógi. ]ak. Thor. sér Per'
sónur sínar fremur í björtu, köldu tunglsljósi norðurhjarans en í sU®'
rænu sólskini. Og hann gefur sig aldrei svo á vald tilfinninganr.a, aÐ
honum bregðist róleg athyglin eða sjáist yfir að koma með hnitna at-
hugasemd um mannlegan hégómaskap eða breyskleika, þegar minst varir-
í kvæðinu Útburður segir frá íslenzkri heimasætu, sem hefur alið barn
í lausaleik úti í Kaupmannahöfn, en kemur því af sér þar, fer I16"11
„og giftist brátt“. Barnið elst upp í vanhirðu og munaðarleysi, *®rir
þjófnað og aðra óknytti. Mörgum árum síðar er frúin á ferð í KalIP
mannahöfn og verður þá barnið, sem nú er orðið fulltíða maður,
þess að stela af henni á götu. Við vitnaleiðsluna sannfærist frúin um, a^
þjófurinn sé sonur sinn, sá er hún hafði vanrækt — borið út. Nú mun£*‘
margur hafa notað tækifærið og gert úr þessum endurfundum móður °S
barns stórfelda harmsögu með gráfi og gnístran tanna, sálarkvölum °2
sættum að Iokum. En Jak. Thor. er ekki á því að fara þannis me
efnið. Hann Iýkur kvæði sínu á þessa leið:
Mildi að olli’ ei masið slysi,
mjög varð frúin óttableik.