Eimreiðin - 01.10.1933, Qupperneq 74

EIMREIÐIN
Eftirköst.
Smásaga eftir Bjartmar Guðmundsson.
Hörkufrost og háarenningur að kvöldlagi á miðri jólaföstu.
Myrkrið kúffyliir dalina og flóir yfir fjöllin. En út um glugga-
tjöldin í þorpinu á eyrinni, innan við víkina, gægjast lítil ljós
ofurlítil ljósaugu, sem stara út í þetta endalausa myrkur.
Inn í fimm manna svefnstofu á »Hótel Dettifoss* snarast
þrír ferðalangar og slengja sér niður við borð. Þeir eru í
góðum klæðum, en agðalegir þó. Sokkarnir þeirra eru eitt-
hvað götóttir ofanvert við skóhælana. Og fram undan erm-
unum sér í kámugar líningar. Þeir tala aðallega um kvenfólk
undir rós. Svo hringja þeir og biðja um ölflöskur og glös.
Maður situr úti við glugga, þegar þeir koma, Aðalgeir
Arnason. Hann flettir dagblöðum. En Haraldur Egils teygir
úr sér á bekk. Fljótlega sópar Aðalgeir frá sér blöðunum og
ýtir þeim út í horn, stendur upp og fer að ganga um gólf.
Hann er meðalhár og knálegur, myrkur yfirlitum og ekki
fríður, vel rakaður og snöggkliptur. Hárið er svart og þétt.
Augun eru dökkgrá og aug'twráðið fast. Þau eru djúp og kyr
og dimm eins og lygnir hyljii* í hálfrökkri um haust. Hann
gengur fáeinar ferðir um gólfið, tyjlir sér sjnögglega niður í
annað sæti, grípur bók og blaðar í henni um stund. En hann
festir sig ekki heldur við það efni. Hann horfir á línjtrnar og
sér þær þó ekki, horfir á bókina og læzt lesa. Þaðftpil éins og
hann sjái í gegn um hana, eins og hann stari gegn-.u,m bók-
ina og þilið og vegginn, eitthvað langt í burtu, eitthvað út í
fjarskann. — Mennirnir í götóttu. sokkunum standa upp og íara.
Haraldur tottar vindling, rís til hálfs upp í bekknum, tekur
út úr sér stubbinn, seilist yfir á borðið, slær honum við ösku-
bolla, svo askan hrynur af eldinum. Hann lítur til Aðalgeirs
og segir: »Það liggur ekki vel á þér í dag, lagsmaður*.
»Alt saman leti, haugaleti og ekkert annað*. Svarið er önugt.
»Ættum við ekki að ganga eitthvað, fara út og líta í kring