Eimreiðin - 01.10.1933, Síða 78

428
EFTIRKOST
eimreiðin
reipin. Svo kemur hún með dreifina. Hann ætlar að segja
eitthvað, en gleymir því. Hugurinn er allur á ringulreið. Hann
lyftir höndunum alveg ósjálfrátt, réttir þær fram. Inga verður
fyrir þeim, kemur upp í þær. Hann finnur að hann tekur
utan um vanga, hlýja og ávala vanga. Og nú missir Inga af
dreifarfanginu. Hann mætir augum. Þessum seiðandi svörtu
augum. Þessum himindjúpu augum. A næsta augnabliki hvílir
Inga titrandi í faðmi hans.
»Elsku Inga mín«.
Hann talar ekki. Hann hvíslar ekki orðunum. Hann andar
þeim. Hann vefur Ingu að sér með varúð, með viðkvæmni
og innileik. Hún er svo lítil og fíngerð. Hún er svo ung og
grönn. Hún er svo viðkvæm og hrein.
O, þú guðdómlega líf! O, þú fyrsta og eina ást, þú himin-
borna ást, sem grípur hjörtun í fyrsta sinni — aðeins hjörtun!
-----Ingunn var á Stað hálfan sláttinn. En hún fór ekki um
réttirnar. Það stóð þó til. Nei, hún situr þar þangað til í janúar.
Stúdentinn. O, að hann skyldi koma þetta sumar, skyldi
endilega þurfa að rekast heim einmitt á þessu sumri. Og
hversvegna situr hann líka heima langt fram á vetur? Hann
sem ætlaði þó á háskólann. Og er það þarflegt að ganga
daglega með stúdentshúfu við heyskap langt inni í landi?
Hann hafði fallegt hár og gekk vel til fara, bleikt hár, sem
fór alt af vel. Hann var líka gáfaður. Ekki vantaði það. Og
skemtilegur. Og þar að auki prestsson, og á Ieiðinni að verða
læknir eða lögfræðingur.
Stutt er á milli Staðar og Valla. En Inga kom aldrei á
sunnudögum. Þegar Aðalgeir kom að Stað, forðaðist hún að
verða á vegi hans. Hún sneiddi hjá honum. Hann fann það.
Um göngurnar kom hann á Staðinn. Enginn úti. Hann geng-
ur inn óboðinn. Það er einhver í stofunni. Aðalgeir heyrir að
það er einhver inni í stofu. Hurðin er í hálfa gátt. Hann
opnar. Inga er þar inni, alein. Hún fölnar þegar hún sér
hann. Hún verður snjóhvít og fer hjá sér. Hún verður nærri
því Ijót. Svo fer hún að dóta einhverja þarfleysu við mynd-
imar á þilinu. A augabragði veit hann, að Inga er ein frammi
í stofu og væntir þess, að stúdentinn rekist þar inn. Þessu er
eins og hvíslað að honum.