Eimreiðin - 01.10.1933, Blaðsíða 98

448
RITSJÁ
EIMREIÐIN
vera flutt af kröffugum, áhrifamiklum skáldskap, sem læsti sig óafmáan-
lega inn í vitundarlíf lesendanna. Kn. A.
Bjarni M. Gíslason: ÉG ÝTI ÚR VÖR, Rvík 1933. Hér ýtir nýtt ljóð-
skáld úr vör, og er vel og vasklega ýtt. Bókin er 125 bls. að stærð og
hefur að geyma 120 kvæði. Eftir þennan höfund hafa áður sést kvæði í
blöðum, og hafa þau vakið eftirtekt, og mun bókin ekki gera það síður.
Hér er tvímælalaust gott skáld á ferðinni. Maður les þannig bókina
spjaldanna milli, að hvergi verðut lélegt kvæði á leið manns, og mörg
eru kvæðin afbragðsvel ort. Yrkisefnin eru tekin úr ýmsum áttum.
Einkum munu þó ættjarðarljóð, náttúrulýsingar og ásfarljóð Iesendunum
minnisstæðust.
Skáldið er sæll yfir því að vera Islendingur, og ættjarðarást hans
nálgast ættjarðartilbeiðslu, eins og t. d. í niðurlagserindi kvæðisins Nótt
á Þingvöllum:
„Mitf kæra Iand, ei finst neinn faðmur slíkur.
Hvar felst það hjarta, er dásemd þín ei svalar?
Alla vega lífsins tungum talar
þín tigna mynd. Ó, ég er sæll og ríkur.
Sú bæn nú sfígur hæst í huga mínum
að hvílast alt af mega í faðmi þínum".
Honum lætur vel að lýsa hafinu. Hann er því nákunnugur og dáir
mátt og djörfung þeirra manna, er etja kappi við afl þess.
„Þar er hvergi hik í orðum,
en hrannir þegar vaða á borðum,
má treysta á þor og taugar þeirra manna".
Þó játar hann, að I raun og veru vilji hann heldur mega vera upp>
til fjalla. Það er lífsbaráttan, sem knýr hann út á hafið.
„Enginn býr til brauð úr sfeinum.
Bjargar Ieita er þörf og eðli mannsins.
Huglaust mögl það hjálpar varla,
hér skal standa eða falla.
Harðneskjan er lífæð föðurlandsins".
Hann syngur harðneskjunni lof. — Kvæðið Ari frá Nesi, sem mér
þætti ekki ólíklegt, að verði vinsælasta kvæði bókarinnar, er lofsöngur
um harðneskjuna. Það lýsir útskagabónda og baráttu hans við óblíðar
höfuðskepnur, segir frá því, er hann ferjar strandmenn af útlendu skip'
í land í hamslausu óveðri.
„En þetfa sinn hann þróttinn reyndi á,
þrútnaði’ í framan hetjan kraftamikla.
Sérhver vöðvi hljóp í fasta hnykla,
hræðilegur útlits var hann þá.