Eimreiðin - 01.10.1934, Blaðsíða 86

412
PETURSKIRKJAN
EIMREIÐIN
Undir hvelfingunni sézt eitthvað, sem er óvenjulegt og al-
veg sérstakt, en sem sjónarvotturinn ósjálfrátt lítur svo á, að
vera muni aðdráttarafl og miðpunktur kirkjunnar. Bak við
lýsir á gullroðna rúðu í umgerð, með þúsundum engla, svíf-
andi í gyltum skýjum — og í miðri rúðunni svífandi hvíta
dúfu: tákn heilags anda. Smátt og smátt fellur kirkjan í
skuggalegt og þögult rökkur. Aðeins steypist bjarmi hins
deyjandi dags niður yfir miðhlutann, þar sem höfuðskipið og
miðskipið mætast undir tignarlegri hvelfingunni, og myndar
þannig einkennilegt sambland Ijóss og rökkurs. Ef gengið er
nær, sjást fjórar súlur geysistórar, sem bera uppi kross-
prýddan tjaldhimin, og þar undir eitt stakt altari, með grönn-
um róðukrossi og háum kertastjökum. Fyrir framan tjaldhim-
ininn og altarið er svipað sem fallegur blómgarður sjáist,
með heilum röðum af gulum skínandi fallegum blómum, líkast
páskaliljum á leiði. En við nánari athugun reynast þetta ekki
blóm, heldur eitthvað í kring um hundrað olivenolíu-logar, sem
flögra til og frá í blómsturmynduðum ljósahjálmum, úr gulln-
um málmi.
Hvílík heillandi kyrð, sem ríkir í þessum volduga geimi!
Langt í burtu heyrist aðeins stöku sinnum ómur af fótataki,
sem ber vott um að lifandi verur séu þar á ferð. En annars
ríkir kvöldsins og kirkjunnar kyrð.
Rétt fyrir framan altarið, sem er undir tjaldhimninum, er
gangurinn niður í undirkirkjuna. Þægilegar tröppur liggi3
þangað niður, og þegar niður kemur, er alt gljáandi úr marm-
ara, purpurasteini og mjólkursteini.
í miðri undirkirkjunni er geysistórt líkneski eftir hinn fræga
ítalska myndhöggvara Anfone Canova, af Píusi páfa sjötta,
sem ríkti á árunum 1775 — 1779 og dó í útlegð. Hann er
krjúpandi á bæn og snýr hinu göfugmannlega andliti fram 1
kirkjuna, spennir greipar og sýnist stöðugt og óaflátanlega
stara á hinar haglega gerðu málmdyr. Hátt uppi yfir svífur
hvelfingin, þetta óviðjafnanlega meistaraverk eftir Michael
Angelo, yfir staðnum.
Þetta er þá kletturinn, sem Péturskirkjan er bygð á, ker
er takmarkið. Og nú fyrst er tími til að átta sig ofurlítið og
jafna sig eftir fyrstu áhrifin. Stærð kirkjunnar er gífurleg-