Eimreiðin - 01.10.1934, Blaðsíða 103

E'MREIÐIN

Ritsjá.
LAXDÆLA SAGA. Halldórs þæltir Snorrasonar. Stúfs þáftur. —
E'nar Ó/. Sveinsson gaf út. Rvík 1934 (íslenzk fornrit, 5. bindi), 96 +
^20 bls., auk mynda og korta.
Fornritaútgáfan á erindi bæði inn á við og út á við. Hún vill
fa íslenzkum bókamönnum í hendur dýrustu arfleifð þeirra og greiða
fyrir þeim að lileinka sér hana, og hún vill sýna lesendum og
athugendum íslenzkra sagna, hvar í heimi sem eru, að engum stendur
Uaer að skilja þær og skýra en ísiendingum. Þetta útgáfufyrirtæki
a að verða prófsteinn þess, hverju íslendingar og íslenzk fræði megna.
Takist að leiða það ti! lykta, eins og áætlað er og með sama
myndarskap og það hefur verið hafið, þá erum vér þjóð að meiri;
ef Það mistekst erum vér þjóð að minni. Það er ánægja að taka sér í
hönd þessi veigamiklu, vel prentuðu bindi; en oft hefur þeim er þetta
rhar þó hvarflað í hug, hvort ekki hefði verið ráðlegri tilhögun að hafa
hrotið minna, bækurnar léttari í vöfum, pappír þynnri og letur smærra.
Vl er heldur ekki að leyna, að ærið er vandratað meðalhófið þeim,
Seni á að gera útgáfu vísindalega og alþýðlega í senn. Ég get vel trúað,
að ýmsum kunni að þykja inngangur Einars Ól. Sveinssonar að Laxdælu
n°kkuð langdreginn og harður undir tönn. En hann er hunang fyrir
fr®ðimanninn og hefur ýmsa hina sömu góðu kosti og bók sama höf-
Undar um Njálu, er drepið var á hér í Eimreiðinni fyrir skömmu.
^eðal nýjunga má nefna, að sýnt er fram á að ritkorn, sem kallað hefur
Venð Viðbætir Eyrbyggju, um Snorra goða og hörn hans, hlýlur að vera
ef,lr Ara fróða.
Texti Laxdælu, sá sem prentaður er í útgáfunni, er fortakslaust hinn
ez,i sem völ er á, og skýringum stilt í hóf, enda nauðsynlegt að þess
Se ávalt gætt, að sjálf sagan verði ekki borin ofurliði af þeim. Fremur
mega finna ágalla á textameðferð þáttanna. Það er ekki allskostar
e •úðarlaust að fara eftir Fornmanna sögum, án þess að athuga hand-
ri,m. Þorgeir gamli Guðmundsson hafði það til að vera undarlega eftir-
f^tarlítil], og rak í tærnar hvar sem nokkur ójafna var. í þvf handriti
a Halldórs þætti Snorrasonar, sem EÓS. nefnir A og fer aðallega eftir
a kafla, stendur t. d. á einum stað; „nú var eigi sein at konungi til
fl0,sins“ (a: konungur lét ekki á sér standa). En löngu síðar hefur ein-
Ver. sem ekki hefur skilið þetta fornlega orðatiltæki, krolað leiðréttingu