Eimreiðin - 01.07.1935, Qupperneq 46

294
KONAN
EIMREIÐI^'
æfina kom, að losa sig úr þeim viðjum, sem óvitur móðir
flækli þá í með ógöfugum uppeldisaðferðum. Sá, sem ætlai'
sér að aga aðra, verður fyrst og fremst að leggja stund a
sjálfsaga. Af öllu þessu er það ljóst, að móðurköllun kon-
unnar er ærið afleiðingarík og örlagaþrungin, og er einsætt,
að það er engin tilviljun, að flest mikilmenni hafa átt góðar
og mikilhæfar mæður. Ef mannkynið á að halda áfram að
vera til og ef ekki á að skeika að sköpuðu um örlög þesS
öll, er það líka ljóst, að þessi köllun konunnar glatar aldrei
gildi sínu. Vér verðum því að varðveita konuna i konunnh
ef svo mætti að orði komast; það er að segja: Vér verðum að
rækta og yiðhalda séreðli hennar og standa á verði gegn þv)’
að því sé hnekt, eða að það sé stíflað í sínum eðlilegu far'
veguin, sem eru hinar ýmsu tegundir kærleikans. Og er n*1
komið að kvenréttindahreyfingunni, sem svo mjög hefur látið
á sér bera á síðustu árum, bæði hér á landi, og þó einkanléna
erlendis. Ég vil þegar taka það skýrt fram, að ég álit Þa
stefnu í aðalatriðum heilbrigða og heillavænlega, þegar ekki eI
farið með hana út í öfgar. Það nær t. d. engri átt, að annal
helmingur mannkynsins, sem er þar að auki oft nefndur „betr1
helmingur" þess og það með réttu, skuli ekki hafa sama rétt
og hinn helmingurinn til þátttöku í opinberu starfslífi og til
þess að leiða í ljós og rækta alla þá möguleika, sem í honu111
búa. Mannlegar verur eiga ekki að búa við neinn aðstöðun»s'
mun í þessu efni. Þar á alt að vera frjálst. En kvenréttindU'
stefnan má ekki miða að því, beint eða óbeint, að útrýma scr'
eðli konunnar og framleiða verur, sem eru hvorki karlar 111
konur, heldur einliver litlaus og leiðinlegur blendingur beggJa
kynjanna, að ég nú ekki tali um þá firru að ætla sér að gera
konuna að karlmanni, en sú firra leynist í öllum tilraunu1"’
sem miða að því að láta konuna leika þau hlutverk, sem krefj'
ast sérstaklega hins karknannslega séreðlis. Lífeðlisfræðingal
nútímans segja oss, að hver einasta fruma í konulíkáma sc
ólík að eðli frumum i karlmannslíkama, og er því auðsætt, a®
mikil og sterk átök muni þurfa til þess að sveigja eðli ko"'
unnar til hlýðni við þau lögmál, sem líf karlmannsins lý'f111
sérstaklega. Til þess verður að vinna á móti náttúrunni sjálá1’
en það verður aldrei holt til lengdar. Sálarfræðingum og upP