Eimreiðin - 01.04.1936, Blaðsíða 67

Í’??WítBirt,?Í3i.,,0,t“2kr.. trleota-
•rt?/,‘r>ítír ti't nrfrV'“'l ^tsölumwuuL
R.W «u£ lriíar. ÞrJr 2 *ura 1‘^rt -
•VjruJetri . re^Mt,. Qf/citu letri 8 au, '
u-i borgiit fjrrirfnun.
■LÝÐUR
Ritfvjörðir, frjeítjí
*endi«t rititjórnnnrn.
AAnlntsölumAnn^ Árni
og Björn Jóoason i Öddcjri.
og augljiingar
Péfumon
^ Gódlr lan<J,smenn!
^tli f>rir ,11(* bngb^rira ástand, sem enn kreppír að
ooTðan- og atistanlanís, hafa xlokkrfr
ít0f°44irir *‘ð Eyjal59rð lofað nokkra f6 til þess að
AkarByrnð, eejítember 1888«
Áð vía«.ko n ^ 4 1 Þ Ý ð u b I að.
njBtra SCD* ót 5 fréttablöð ú landinu, sem
hhw h'nð tö*una SDertir» en -3 >eirra eru'
^cfnda y 7Ö°’ 1 ísfirz,rt °6 1 noiðlcnzkt ;en pctta síð
sú, að] ^kir mörgum vera ofUtið, «nda er nðal-
^0111 %ri rö<I í0011 Út ^ia^i* gcm viðUekara sö en pað, gœfi
^nsti' bE stóttum og fiokkum og næði pví fyllra
Tfi2 °an d,leyrn.
ífeinstj að h,DS fjrirb®£aða blaðs vors cr því fyrst og
hlaði’ £r b-P^^f1'1 .að k*1* Dr ^Oumrekorti með dftlitlu
,.öta vof^/ 1 fo-Tði fólkt fréttir og .leiðboinandi greinir
1j,ÖIiujn stctt ■ ^8®*1, °8 som frjálslynda tilbliðr-
tij o,*1® S1{(|ðununif — að óskertum rötti út-
Stéfna j.i «'5.^,a sJa,fir fast.ri skoðun..
“l«»«»u.!!i"L"rí“r I"1 |u'ssi:
°<3 °fla fe] e®t-0£ óhlutdntjgt ahnpnningsálit;
a,,sherjar manna, áhuga og framkvæmd i Bllura
að gteta rl,,ra’ umilr°ins mcð cinurð og lempni;
Þjkjk f . r °8 sóma aljra sem einstakra, rr oss
heldu °rð bora,r 8akir hlutdrægni og hleypidóma,
^eini, kaur.r ^ar -Iga hlut að máli bæn(iur» embættis-
^PPtandir eða erlondir. |>ví vér vilj-
Gr sæmir, S a. "lnr®fa mönnnrá tfann hugsuimrbátt,
le6a ^ljum 8t,nm' 8iðaðri °8 sjáífstæðri pjóð. Sérstak-
teifra mál ' ^ S;?n.a lön(ium jJ0ruul í Vesturhoimi og
frani f ^ ani mefrisanngirm. en hingað til befir komið
®ta TeIU'»,»l lsleDz,ínm Llöðuin. Sömuleiðis viljura
^rra dftnsln! arbu6 til ftænd'Þjðða vorra og einknm
'Dda ‘“á hiki >taÞCSna’ Sem sk3r,Uu6t er °8 byggilogt,
>ar«énrm» 7 ’ ^ ^gibP sé annars bróðir í lcik,
Keð.8-a m- rtttindi or n* tala.
vfcr nfl« ! 11 d er éian 'aðalkostur blaða,
^ bÖfuijj fg 083 ^ góðra og márgra fréttaritara, som
*y. ^ði, * .
^tunar, sJr", 7flnEar °8 sráágreinir til' fróðleiks og
loh, JJrr blað5ð
J *^ii8 rfaj , u,u mnnig- læra.
i Jniti»a,8),ai,.„ títfibH þcim, sem jœmilega'nril-
Rih°3, Von,f er} 7 °S m' ^ um f°,cn OQtörn
í rimdálIfnr eðf mkUH9» l>afa gra'nir rínar nótjn blutlur.
«tl ( «14 ,or!t 1 SCn“ Cr. ,ia!fiI<,«a lðn6 grein
» kafla m , era' Btundnm má að vísú skipta greiu-
1 Vel °ð Þörfi k ^ dí.f ®Cflru etl einu blníii, eu sjaldan
^öðj- fta sundnf blaðaráálsgreinir.
. °^ð þ„tla e”n 1 öjÖnð nó ^n rögg' af yður og
criH.7na 1 ínSÍ ptl- ** knu,)a pa8 me(J réttum skil-
°tn .SeiD Verki __ 1 PVl °8 stjðja áli'í þess ogkrapt 1
^ kanj. l?91 8ameiginlega trausti að fér mun-
T°n að brfW nð uppfjrl,a loforð °g einnig I
001 mnni batna 1 bflj og áril
N, í t I t.
H»kkUr. —
Tr Ol'úju SigurJiardóítiir
s,,,p«.r.',188.,:oé'
, ^Wo(fcftL',rí.'r °líf' 1,1,1 friiaBa oplir lngibjðrgu
“eikonM frt ToriMdnr ,Holm 16t sln
fyl,t gotið. rar fn5 nfmírlM vorrl þjóSnicnningar'sögu. að
íslenzknr konur scmdu rit cSa bickur. f vctur liúldu 2
isk stúlkur opinbera fyrirlostri um mcnntanarcfni, iig nú
lig-in fyrir fraroan o» 2 rit, anna3 kvcjiingar on hitrtkdld-
sagn, sitt eptír hforn kvennhófnnd. |>et£a er pví optir-
tektaverðarn, sem kvonnfólki voru cr enrt pá Iftiíl raennt-
stjrkur vcittur og fæstar, ef nökkrar, pessara höfunda hafa
ndkkurrur skólakennslu notið. Aljar rita pær gott, cða
jatnvel afbragðsVgott múl. sem poir rtfcga uildrast, og enda
fyfirvorða sig fyrir, sem eptir svo og svo roörg ár hafa lært
rita tnngu vora hjá „húlærðnrá og híflaúnuðum“ linikin-
uit. . Maður mættr hugsa: emhver munur lilýtur -pó að
sjist á pessari kvcnna-lsleneku sog -hjnni hátærðu! Noi^
p«rán mismun er ebki auðvelt að finna. Eðá pá raonn
mlfcttu hugsa: pað cr pá ekki sro miliill vándi, nú orðið,
aðt rita rétta íslenzku, úr pvf brcði • kvejmfólk og ðmennt-
atSr bændur ogwvinnumenn geta neyðarlaust komizt upp á
paðl Sannleikurinn er nú initt á milli: Tungur, einkum
sif raóðurmál, er auðvelt nðJlæTtr fyrir pá, sem gáfúr ti!
Þ«M bafa, en öðrum — og pað or fjðldinn — er p.lð tölu-
vcrt erfitt. Og pó mjög raikið sé undir pcim kbráið/ 'sora
kounir. cr jafnan mritr undir binum- komið, tem lærir; ’Nú
cru kvæði og skáldrit, og cnds hvers konar rti, sem eru,
ekki hent fyrir aðra að semja eð^ gefá út en pá (eða pær),
sem gáfur og hæfilegleika til pess hafa, cnda or pað hoil-
skylda peirra, scm ritdóma semja að fegra oinskis'
manns mál og sýna fulla vandlætingarsemi f dómum um rit, ng
pó s* rstaklega hvað racðferð raálsins snortir.
{ráð; or prf fynrt og frriirisk nð-owj- pykfr -skjddugt-nð
votta nefndum tveimur stúlkum í saraeiningu fulla viður-
kenningu fyrir peirra fagra, lipra og furðanlega hreina inál.
Ifvað nú „smákvreði- ólafar snortir (hún er nú gipt
kona hér við Eyjafjörð), pa er par ura töluverða kveðskajv-
argáfu áð tala, svo pó Ijóðmæli pcssi bvorki séu raöi-g cða
margbroytt, marka pau oins og fyrir n£ju spori í bókfræði vorri
livað bókfræði kvenna sncrtir. Öll pessi kvæði standa að
kveðskaparlist, cða að formi og frágangi, hér um biLjafm*
fætis kvöðlingura vorra „lærðu“ skálda. Að vísu eru flast
Ijóðráælin smákvæði (eins og titillino segir), og sura pcirra
nokkiið smá að efni Iíka, onda mörg, sem líkjast ótölulog-
um öðrtim' yngri höfunda kvæðum um samskonar efni.
En við slíku má nú jaínaa búast, onda verður hcldur.,
ckki séð- að^höf. hafi nokkursstaðar beinlinis stælt eptir(.
öðru, og bún er víða raeira frumleg on búast hofði mátt
við. Öll eru kvæðin alvarlog, flest um rauuir og rcyuslu
ungs og clskandi hjarta, sem í sakleysi siúu ýmist dreyrair
um himnariki eða vaknar til að grátayfir voroldinni. Næm
tiifinniiig sorgar og ástá slær raunablæ á pessi kvæði. Viða
nær orðfærið heppilega bæði hugsun bennar og tilfinning.
Kvæ.ðið „Hvað bjálþari'“ er rrumlogt, vcl-hugsufl og allvcl
ort. „Til N. rr.“ er lfkn vel jcveðifl, oinkum soinasta erindja:
ní*,n gyðja varð móflir; siti guðle^a Blóð
• hún gaf pinum'andlegu böfnum,
, og pvi öru ljófl píu hjá nnnnra óð
írvo auflpckkt som sólin frá stjHrnumu.
„Til katarinnar"*,- „Karlinn og mærin“, „Gamlárskvöldu,.
„Tárifln, nAIoin,‘, og nobkur fleiri; eralit snotur smákvæði.
NáVega hvergi finnast smekkleysur nb holdur uppfyllingar
*) {>ar er potta eriudi:
„þín von er sem anstrið pá röðaíl upp ris, >
píu ró ela«» og kvöldsólin brostl,
en án pin er lifið og ijóðanna dís
sem lauið í haustnætur frosti.“
Smækkuð mynd af forsíðu f\'rsta blaðs »Lýðs«.