Eimreiðin - 01.04.1936, Blaðsíða 80

184
MÁTTARVÖLDIN
EIMREIPIN
aítur til þess dags, er hún
fæddist. Fyrst af öllu lýsti
iiún l'yrsta baðinu, sem hún
fékk eftir fæðinguna, og þetta
gerði hún á þann hátt, að hún
sagðist vera »í vatninu« og
ekki gela andað, af því að
»naflastrengurinn« liefði ætlað
að kyrkja sig. — Vér fluttum
liana nú enn lengra aftur i
tímann, unz numið var staðar
hálfri klukkustundu fyrir l'æð-
inguna. I'á lirópaði hún upp,
að alt væri hulið svarta myrkri
og lýsti hljóðum, sem vel gat
átt við hávaðann frá lilóðinu,
er það þýtur um slagæðarnar.
Um leið og hún fæddist, æpli
hún: »Eg er laus!«
Hún gat lýst hvar móðir
sín væri, en kvaðst ekki sjá
hana. En hún kvaðst vita
livar móðir sín væri, af því
að ljósgeisli tengdi þær saman,
en enga aðra í herberginu.
Svo lýsli liún sjálfri sér sem
barni í vöggu við arininn.
Hún sagði að yfirsetukona
væri í herberginu, sagðist vita
þetta af því, livernig hún
hjúkraði móður sinni. Miðill-
inn lýsti herberginu, sem liann
var fæddur í, þó að hanu
væri í eigin ímyndun aðeins
»liálfrar kl.stundar gamall«.
Miðillinn gat einnig sagt oss
nafn hússins, sem hann var
fæddur í, og uafnið á stræt-
inu, sem húsið stóð við, þ°
að liann þyrfti til þess »að
fara út úr liúsinu og ga<<
bæði að nafninu á húsinu og
strætinu.
Áður en ég lýsi þessari
tilraun nánar, vil ég minnast
á eitt mjög athyglisvert at-
riði. Miðillinn talar eðliloga’
en í barnslegum róm, meðan
hann liíir og lirærist í liðnf
tímanum, um fæðinguna, eltn
liana og jafnvel nokkru a
undan henni. Ennfremur not-
ar þessi miðill, og aðrir >
hinu sálræna ástandi, bæð1
orð og athafnir, sem eru þenn
annaðhvort algerlega óþekt 1
vöku eða að minsta kosh
mjög ótöm. Ég er t. d. v,ss
um að konan, sem ég be|
verið að lýsa, mundi ekki 1
vöku hafa l'arið að tala 11 m
atriði eins og »naflastreng(<-
En meðan hún lýsti fæðing11
sinni var tal liennar og' látseð'
líkast og hjá ungbarni.
Annað mjög eftirtektarvei't
atriði höfum vér athugað, ea
það er háttalag miðils, sem
var óvelkomið barn, þega'
hann fæddisl í þenna heim-
Að þessu sinni sá miðill11111
engan ljósgeisla milli sín °o
rnóður sinnar, en í þess sta
dimt ský, þar sem hann hug 1
móður sína vera, og hau11
grætur í sífellu, al’ því hauu