Eimreiðin - 01.04.1936, Qupperneq 43

E1MHEIÐ1N
BABDAGINN Á BJARNARNÚPI
147
II.
I-aust eftir miðnætti vaknaði Súðavíkur-bóndinn. Hann
*’ylli sér í lokrekkjunni og reyndi að sofna aftur, en þungar
'lugsanir liéldu fyrir honum vöku. — — Tímarnir voru að
hfeytast og hröðum skrefum til hins verra, fanst honum.
Þændur voru orðnir trúlitlir og svikust um að borga hofloll-
ltln’ ef þeir gátu. Fólk sótli illa blótin, hjá því sem áður var,
|'e8ar hann var að alast upp. Sumir gengu jafnvel svo langt
1 húleysinu og spillingunni, að þeir formæltu goðunum. Sunn-
*enzkur höfðingi hafði ort niðvísu um Óðin og Freyju. Fram-
andi rnenn höl'ðu ferðast um landið og hoðað nýjan átrúnað
nieð illu og góðu. Þeir höfðu talað um nj’jan guð, sem liefði
nnst við Æsina og sigrað þá. Þann nefndu þeir Hvíta-Krist
hf ^Víl^u Þann nú einan ráða um alla heima. Og sjálfur
Ol‘egskonungur hafði kastað trú feðra sinna og þröngvaði
1111 frjálsum mönnum til að trúa á þennan Hvíta-Krist, —
0llgvaði þeiin með valdi og vopnum, að viðlögðum dauða
°8 hmlestingum. — Ekki er kyn, þótt ýmsu sé úr skorðum
' P1 °g heimur fari hríðversnandi, hugsaði Súðavíkur-bóndinn.
Þegar hann var orðinn úrkula vonar um það að geta
s°f»að aftur i bráð, steig hann fram úr lokrekkju sinni, dró
0 a fætur sér, sívafði þvengjunum upp um bera kálfana,
e'Paði skikkj u um lierðar sér og gekk út á hlaðið. Hann
jal«'ði v,t fyi'jr bæinn og skygndist til veðurs. Alt í einu kom
. ailn auga á einhverja ferðamenn, sem héldu út með hlið-
Unn- Ekki gat hann greint, hverjir það voru. Sjónin var farin
‘( lapa hvassasta oddi skarpleikans, því að Súðavíkur-bóndinn
1111 mailur gamall.
Vl meiri ástæða til að sjá ættinni borgið. Hann sneri við
§ekk inn í skálann, til að vekja dóttur sína og tala við
lla Um kvonbænir Hervarðar. En þegar hann kom að lok-
vílu Valbjargar, var rekkjan tóm. Stundarhið var sem gamli
' * lu'inn skildi hvorki upp né niður. Svo skaut upp hræði-
legum - - ■ - - .................... - - -
gi'un í liuga hans. Vinnufólkið hafði eitthvað verið að
fy/la um dóttur hans og þrælinn, sem liann gaf frelsið í
. rra' ih’ællinn hafði að vísu vel til þess unnið, því að hann
i 1 Þjargað lííi húsbóndans, er þcir áttu við hvítabirni á
allsnum, sem þá festi við land.