Eimreiðin - 01.04.1938, Side 27

E'Mreiðin
GRÖNDALSMINNING
147
Eitt er það kvæði Gröndals, er mér finst lýsa honum — bæði
Sem skáldi og manni — betur en nokkurt annað Ijóð, enda skip-
Ur hann því fremst í kvæðabók sinni. Það heitir Ljóðheimur.
iíann talar þar við sjálfan sig og þá, sem honum eru skyldir,
rim þann heim, „sem guð þeim sjálfur bjó“, eins og hann orðar
JliÖ. Um dularheim listarinnar, sem er allsstaðar og í öllu, eins
anái guðs — hulinn og ekki hulinn. Fegurstur og sælastur í
e'nveru og hreinleika.
IJýzka skáldið Heine segir í inngangi að kvæðaflokki einum:
eSar þú hefur lokið upp þessum bókarblöðum, hefur þú lokið
P.iarta mínu. Þannig þykir mér sem segja mætti um þetta
v'æði Gröndals. — Það er í einu játning, fögnuður og þökk.
■Jútning þess, að listamanninum, sem er borinn fremur öðrum
c'mi en þessum, sem hann þó verður að lifa í, sé oft erfitt
ain að uppfylla kröfur duftsins, fögmiður yfir því, sem hon-
ll'n er veitt umfram aðra dauðlega menn og þökk fyrir alla
■'''ðina, sem augu sjáandans veita honum þar,
„sein almenningur ekki minsta grand
af yndi litur eða hittir friö“.
( 'áldið ávarpar Appollos barn, listamanninn, og segir: Vertu
^ a®"r, þínar sárustu sorgir eiga að verða að lífsins lind, breyt-
1 odauðleg listaverk, er svala og lyfta öðrum jarðarbörnum.
°g svanurinn syngur fegurst í sársauka og dauða,
ast
Ei
ns
„eins ert þú, um æfidagakvöld,
er yndið deyr, þú vekur fegurst ljóð“.
V
erC|tU Þakklátur, einstæðingur í mannheimi. Sjá, öll náttúran
°""ili þitt og athvarf, einveran vagga þín.
„Þar máttu hvila guðs við góðan barm
sem glaðast barn á Ijúfum móðurarm".
]0]*'SY< átti skáldið og maðurinn Benedikt Gröndal til æfi-
ej>].'' ~~ P''átt fyrir fátækt og einstæðingshátt, sem kallað er
l""h Ven;'ule8um skilningi, var ávalt fult af fegurð og vinum
P'ni ^131111, Vinirnir voru ósýnilegir — flestir. Það voru
"ni 1Ul*'lu ancla''> er hann umgekst daglega í vísindum og list-
0g ;tfe«num bækur sínar. í fylgd með þeim vinum var fegurðin
""nn. títi breiddi náttúran faðminn á móti barni sínu.