Eimreiðin - 01.04.1938, Blaðsíða 28

148
GRÖNDALSMINNING
EIMREIÐIN
Þangað flýði hann, baðaði sál sína í einverunni og í lindum
fegurstu goðsagna og skáldskapar:
„Burt vil ég halda úr solli og synd,
sitja þér, Alvitur fagra, hjá.
Feginn ég leik mér við gullna grind,
sem glæpum lieimsins þig skilur frá.“
Þessu líkt syngur hann oft um friðlönd sín.
1 Gefn, tímariti, er Benedikt Gröndal gaf út í nokkur ár, ei
. langt kvæði, sem Hugfró heitir, um hvíld andans í listunum-
Þar er þetta:
„Þá hýrnar sál, er liugur þangað snýr,
sem lieimsins faðir sjálfur er og býr,
hún veit það glögt, að líf í andans eldi
ósýnilegt er komið frá hans veldi.
Sem himinblær um hvítar rósir fer
og hreyfir lauf, svo döggvar tærar glóa,
en frá þeim ilmur ljúfur lyftir sér
og leggur út um mörk og aldinskóga:
Eins andar Drottinn liár á mynd og mæran klið
og meginvald því undrum sveipað gefur,
svo lifir guð í lista lielgum smið,
sein lífið ungt í fögrum rósum sefur.“
Það skáld hygg ég að muni vera vandfundið, er lifir í inn1^
legra sambandi við guð sinn í gegnum listina en Benedilv
Gröndal lifði.
Eitt er það orð, er kemur öðru oftar fyrir í skáldskap Gi°n
dals. Það er orðið undur. Hann talar um undurljós, undi*1
geim, undursjónir, undra-hljóma. I ótal samböndum finnui11
við þetta orð í ljóðum hans, um hvað sem hann yrkir. Sjálful
var hann undrabarn, af dásamlegu bergi brotinn. Faðir han
var skáldið, málfræðingurinn og stórmennið Sveinbjörn Eg1 ^
son, móðir hans hin fluggáfaða og elskuverða Helga Gron
dóttir skáldsins Benedikts Gröndal hins eldra. Ætterni og llPl
eldi hlóðu á hann auðlegð gáfna, ástríkis og mentunar. ^ a ^
getur jafnvel komið til hugar, að sú byrði hafi verið fullþun^
einni sál, því þyngri og dýrari farmur, því meiri vandi að »c ^^
hans í ólgusjóum mannlífsins. Afburðaforeldrar og an
stórríkt heimili móta barnssál þessa listamanns fyrir 1 g
Gera hann auðugri en aðra menn á hans reki, valda þvl