Eimreiðin - 01.04.1938, Síða 50

170
MAURILDI
eimheiðin
fóta eins og allir hinir. Og nú stóð hún þarna á bryggjunni 1
knéháum vaðstígvélum og með olíusvuntu, hló og kastaði til
höfðinu með gletnissvip, á tali við Gústa bókara, auðsjá-
anlega ástfanginn upp fyrir eyru, eins og á danzleiknum um
helgina.
„Ég á vist að bera með þessum!“ sagði hún og leit ertnis-
lega til Gunnars, þar sem hann var að koma fyrsta síldar-
stampinum úr bátnum fyrir á handbörur. Efstu síldarnar
hrukku upp úr, ýmist spriklandi ofan í bátinn aftur, á bryggJ'
una eða niður á milli bryggjufjalanna og í sjóinn, svo nokk-
urt borð var komið á stampinn, er lagt skyldi af stað.
Gunnar anzaði engu. Honum fanst ekki taka því að svara. í
orðum hennar lá skop. Tónninn í þeim sá, að hann væri ekki
sérlega eftirsóknarverður til að vinna með. En var hann
kannske ekki maður á við hvern annan, þó að hann vairi van-
ari heyskap en fiskvinnu? Eða heldur hún, þessi svarthærða
gála, að hún geti komið mér til við sig? Hann iðraði þessara1
hugsunar samstundis. Getsökin var óverðskulduð. Stúlkan.
sem bar börurnar með honum, var full af lífsfjöri, sem hrauzl
út í kankvísum orðum og athöfnum. Annars var hún víst ekki
lir sveitinni. Hann hafði ekki séð hana fyr en á danzleiknum-
En hvað herðarnar voru annars fallegar og vel vaxnar og hand'
leggirnir sívalir og brúnir, þrátt fyrir síldarhreistrið. Gunnar
var svo niðursokkinn í að virða fyrir sér hinn fagra vöxt henn
ar, þar sem hann gekk á eftir henni með börurnar, að han»
gætti ekki að stíga yfir rifu í bryggjuna, þar sem ein fjuh11
hafði dottið niður, svo hann hrasaði, en síldarstampurinn ran»
út af börunum og hvolfdi úr sér allri síldinni.
Hann heyrði lágan, kitlandi hlátur, þar sem hann la ct‘
öllu heldur hékk á bryggjubrúninni, bölvaði í hljóði og flýl|'
sér að komast á fætur. Hann hafði hruflað sig allmikið á hen ^
inni, og blóð rann úr rispunni. Þegar stúlkan sá það, hva
stríðnissvipurinn af andlitinu, og hún sagði með ákafa:
„Þú hefur meitt þig. Það blæðir. Þú verður að þvo hön
ina og binda um sárið.“
Hún þúaði hann, eins og aðra. Hér þúuðust allir. „f’a
þér fyrir,“ sagði hann og ýgldi sig, keptist við að moka síldi'11