Eimreiðin - 01.04.1938, Blaðsíða 61

Ei-'ireiðin
íttekkingin mikla.
Eftir Mika Waltari.
[Mika Waltari er finskt skátd, fæddur í Helsingfors 1908. Hann hóf
ferji • , ,
11 sinn a skáldabrautinni 1926 með ijóðabók, sem vakti svo mikla eftir-
vt> a<5 honum var þegar skipað í fremstu röð meðal finskra Ijóðskálda
j nl’ja skólanum. Hann hefur samið nokkur skáldrit síðan, en ekkert
lrra hefur vakið eins mikla atlivgli eins og skáldsagan Suuri Illusioni.
c l'eirri hók varð hann nafnfrægur rithöfundur, og var bókin jiýdd á
‘cnsku nokkru eftir að liún kom út í fyrsta sinn á finsku, en á þvi máli
Ul' hún þegar komið út nokkrum sinnum. Með þessari bók sagði Waltari
v Iu við hina gömlu þjóðlegu og realistisku skáldskaparstefnu Finna,
aft ^Uln t>lrtlst 1 sögum þeirra Sillanpáá og Linnankoski, en ritar
r a móti undir áhrifuin frá straumum þeim i evrópiskum bókment-
^ ’ scm áttu upptök sin í heimsófriðnum 191-1—’18 og ölduróti þvi, sem
nuin fylgdi. Waltari er heilabrotamaður og svartsýnn á lífið og til-
fi;nnn' Hann leitar að varanlegum verðmætum i heimi skynjananna, en
v Uui ckki. Stíll hans er oft kjarnmikill og safaríkur, en getur einnig
III IÍ5- °g klæmjúkur. Ég iief þýtt þann stutta kafla úr Suuri
ein s,on,> sem hér fer á eftir, til þess að kynna íslenzkum lesendum þenna
n kezta fulltrúa finskrar skáldsagnagerðar nútimans, og er hér að mestu
farið
Htstj
eftlr sænsku þýðingunni á bók hans. Kaflinn hefst þar sem Hart
x ',011 kittir aftur í Paris stúlkuna, sem hann ann, eftir að hafa leitað
h'f' 11 fr'ðlaus um víða vegu. En hann veit ekki um hug liennar allan,
Ul aldrei getað komist að því til fulls, livort nokkur fastur kjarni,
ta, sé i ást þeirra. Bæði eru hörn sinnar tíðar, þ. e. upp-
°SVlkinn 0g ek
nautliasýki eftirstríðsáranna, og bæði hafa orðið fyrir vonbrigð-
' *eit sinni að fullnægingu í nautnunum. Blekkingin mikla hefur leikið
Sjn ‘ 01 firálega, svo grálega, að þau liafa það jafnvel ekki lengur á valdi
skál l'- Varv5veita ástina heila og óskifta nema aðeins um stund. f augum
f»r S1'1S Ver^ur ástin aldrei nema í brotum, en þau augnablik, sem hún
lif • na vafdi yfir mönnunum, eru eins og sólblik um dimmar lendur
°K nS> Sn^lflkj sem bera birtu inn í svörtustu myrkur fiamtiðarinnar
gcra mönnunum kleift að lifa æfina áfram, sem annars væri
b*rile«t. Þ.m
\/r
ff. 0rSuninn eftir vakti mig glaða sólskinið og glaumurinn
ra ^iíreiðum og burðarvögnum, sem skröltu framhjá úti á