Eimreiðin - 01.04.1938, Qupperneq 93

E'MREIÐIN
MIKLABÆJ.4R-SÓLVEIG
213
Vaengjakór, sem upphefur lofsöng sinn undir hvelfingu him-
lnsins, þá langar mennina til að taka undir með þeim. Og
l)egar grösin, sem lágu gaddfrosin og helstirðnuð um sumar-
lnalin, taka að grænka og gróa, þegar blómin springa út að
nyju og blærinn verður þrunginn angan hins gróandi lífs, þá
^’úir maðurinn á hið eilífa líf og gleðst í hjarta sínu.
Sólveig: Gleðin er eins og ör, sem skotið er af hoga sorgar-
lnnar.
‘l'/- Oddur: Sólveig! Þú veizt að ég elska þig. — Og ég veit
9ð Þú elskar mig Jíka. Á þessari helgu stundu ætla ég að biðja
8 að verða förunautur minn á lífsleiðinni. (Þögn.) Sólveig!
lltu giftast mér?
Sólueig: Já.
o
‘ Oddur: Ég er sæll. Ég er hamingjusamari en noklmr
uuðlegur maður á skilið. Við skulum gifta okkur sem fyrst.
Sólueig: En er það ekki ýmsum vandkvæðum bundið?
^r' Oddur: Ég skal sigra öll vandlivæði.
Sólueig; Hvað segja ættingjar þínir?
Od ; tjffÁ/ur; Ástin er sterltari en ætterni. Ég vil giftast þér,
ætia að gera það, hvað sem liver segir.
(rétlir út hönd sína. Rómbregting): Séra Oddur!
tii 01U mörg> mörg ár, síðan þú mæltir þessi orð. Valcnaðu
yeruleikans.
‘ ®ddur (rankar uið sér og hrekkur við): Guð minn góð-
H\að er þetta? Er ég veilcur og með óráði? Er þetta
Klrkjan?
^ólveig: Já, það er hún.
úvið ur: ^va® er ég að gera úti í kirkju? (Þögn.) Og
-t þú að gera hér, Sólveig?
^ veig; gg ^ ag giftast þér liér í livöld.
ttúc/ur; Áttu að giftast mér?
^ D(ly: Jú> manstu ekJíi, hvað þú sagðir?
ég '^údur; Jú, ég man það, man það altof vel, en Sólveig —
Sói GkkÍ Staðið við orð 111111 •
hú Vei9: Nei> en þú gazt leitað eftir ástum mínum í laumi,
þá peglð kossa mína og faðmlög mín, þegar enginn sá.
iU0rgJ"lU kvistað að mér ástarjátningum og heitið mér eig-
en svo er ég eldd samboðin þér, þegar á reynir.