Eimreiðin - 01.01.1948, Side 54

42
EIMREIÐIN
„ÞAR GUL SÍTRÓNAN GRÆR“
kynnast lifnaðarháttum Suðurlandabúa, og geng því niður Via
XX. Settembre. Við hana og í námunda við liana eru
skýjakljúfar, bíóliallir og íburðarmiklar verzlanir, sem eru, þótt
kynlegt sé, fullar af öllu, er nöfnum tjáir að nefna — nema tó-
baki, en götusalarnir bæta það upp, og verður ekki þverfólað
fyrir þeim. Þeir bafa á boðstólum ótrúlega margar tegundir af
vindlingum, en einna mest ber á amerískum. Þessi svarti mark-
aður virðist að einhverju leyti löglielgaður — eða að minnsta
kosti látinn afskiptalaus. Lucky Strike 480 lírur! — 1 tóbaks-
búðum fást engir vindlingar og ekkert boðlegt píputóbak.
Ég furða mig á, bve Italir virðast birgir af öllu, eftir búða-
gluggunum að dæma. Það eru mikil viðbrigði að koma frá Eng-
landi til Italíu. Á öllu má sjá muninn. Ég tylli mér niður á ágætu
stéttarkafé, því að ég er þorstlátur í hitanum, enda þótt ég se
eins lélt klæddur og sómasamlegt getur talizt: t einni skyrtu
og buxum, með sandala á fótum. Ég lief áður kynnst þessum
útiveitingastöðum, sem gera götulífið mun margþættara en hjá
okkur, en bvergi í þessum mæli. Langsamlega meiri liluti veit-
inga„búsa“ á Italíu eru á gangstéttunum — eða uppi á þökum
stórbýsa.
Varla bef ég setzt niður og pantað ölið, er beiningamaður keniur
og biður um ölmusu, og er ég bef afgreitt hann, ber annan að,
og urðu þeir ekki færri en tíu á rúmum stundarfjórðungi. Þótti
mér þetta ljót spegilmynd af þjóðfélagsástandinu, jafn sönn,
þótt sumir betlarar séu máski ekki í sárri þörf, og má þó fullvrða,
að mikið af þessu fólki er sannkallaður sultarlýður.
Meðan ég staldra þarna við, koma gamalmenni og börn a
vettvang, til þess að liirða mola þá, er falla af borðum ríku
mannanna — vindlingabútana, smáa og stóra, en þeir eru seldir
á svarta markaðinn. Skammt frá mér sitja ungar stúlkur við
borð, panta ekkert, en skotra augunum til útlendinganna. Ég
þekki þetta fyrirbrigði að heiman, en bér virðist karlmanns-
þörfin eiga sér dýpri og margþættari rætur. Stúlkurnar eru f®E
legar, blátt áfram og kurteisar, í látlausum kjólum, sokkalausar
á hörmulega Ijólum skóm. Þær kippa undir sig fótunum, er eg
horfi á þá, — brosa.
Ég held áfram göngunni, um aðalgöturnar, niður í gömlu
borgina, fram hjá ótal veitingastöðum og veiti því eftirtekt, hvc