Eimreiðin - 01.07.1952, Blaðsíða 25

eimreiðin SKÁLDSKAPUR GUÐMUNDAR FRÍMANNS
177
listrænu sjónarmiSi er kvæSi þetta frábærlega vel kveSiS, en vantar tign-
arsvip hreinnar, lotningarfullrar elsku. En liver getur vænzt slíks kvæSis
nu » tímum, sem fátt eSa ekkert virSist heilagt? Og þó munu FerSalok
°S SöknuSur Jónasar jafnan verSa ódauSleg meSan íslcnzk tunga er
íöluS, ekki einungis vegna saknaSarblíSs og dýrSlegs skáldskapar,
beldur og sökum helginnar og hreinleikans, sem frá þeim stafa.
I'yrsta vísan í Intermezzo í Svört verSa sólskin, bls. 79, er á þessa
leiS:
„Ég vildi eiga flóttafylgd meS þcr
um fjalliS eina, er nótt aS sjónum ber.
Þín æska mundi bera blak af mér
og hjarga, er allt um þryti.
ViS þína hliS mér birtist auSn mín öll
í engja dögg og gliti“.
Hér nálgast skáldiS þá helgi, sem minnst var á. Og myndin, sem
dregin er upp í tveimur síSustu IjóSIínunum, er listaverk um sígilda
sannreynd: návistarunaS flekklausrar konuástar og mátt hennar til aS
breyta HfsauSn í glitrandi gróSur. GuSmundur Frímann hefur öll föng
bl þess aS geta gefiS þjóS sinni göfugt og Ianglíft ástarkvæSi, yfir-
skyggt hcigi og hreinleika. Þeim ástaljóSum, sem þannig er fariS, verS-
Ur lengsl lífs auSiS, þrátt fyrir allt og allt. ÞaS ættu menn aS liafa sann-
lærzl um af vitnisburSi margra alda. —
Ast GuSmundar nær ekki einungis til þess, sem náttúran og lífiS á
legurst í fórum sínum, heldur og til hins, sem almennt þykir ógeSfellt
°S leiSinlegt. SíSan Jónas Hallgrímsson talaSi í blíSurómi viS flóann og
HfusundiS, veit ég ekkert skáld annaS en GuSmund vera fullt ástúSar og
Unihyggju til mýra og mýrargróSurs, kcldna, seftjarna og ferginsflóa.
° 'nngróin og víStæk ást til náttúrunnar mun aScins örfáum gefin.
I’egar jörSin kveinar undan kyljum haustsins og sefiS syngur um
SOr« «g dauSa,
,,— þá fyllist loftiS myrkurs kyngimætti
og mýrin kvíSin leggur hlustir viS.
Hver þytur líkist þunguin andardrætti,
sem þögnin kæfir — eftir stundarbiS.
I dalinn kemur vetur fyrr en varir,
ég veit hún bregzt ei feigSarspáin sú;
sem brostiS auga kcldan stirSnuS starir,
en stormsins bryglur minna á andvörp þrjú“.
(Störin syngur, bls. 33).
þe
begar hann sendir heimahögunum kveSju sína, man hann vel eftir
'ni hörnum náttúrunnar, sem aSrir myndu gleyma:
”— Ég biS aS licilsa seftjörn, votri mýri og móum,
þaS er margt, sem vekur fögnuS, er augun stara licim;
12