Eimreiðin - 01.07.1952, Blaðsíða 27

EIMREIOIN
SKÁLDSKAPUR GUÐMUNDAR FRlMANNS
179
Lát kliða dátt
úr hverri átt
þín kvæði, söngvalyng!
(Svört verða sólskin, bls. 9).
Vetrardraumur í Svört verða sólskin virðist ortur, þegar fennir á
slugga og hríðin gnýr á húsum. Gegn þeim vetrargestum beitir Iiöfund-
Urinn mætti sumarminninganna og heitir á straumljóð vatna að rím-
skrýða skáld-drauminn og kveða hríðina í kútinn. í nefndu kvæði eru
í*essi skáldfögru, kliðmjúku erindi:
,,— Kom, sólfexta glaumá, með fögnuð og flaum þinn
og feldu þín straumljóð með rímskrúði í draum minn.
Sem strengleikur fagur þín stikluvik hljómi
gegn stormsins og hríðanna þulurómi.
Kom, draumur, er vindar á lyngfiðlur leika,
og leið mig um heiðina náttsólarbleika“.
Guðmundur er tengdur náttúrunni órjúfandi böndum, og hjá henni
f*r hann mesta harmbót, enda segir hann í Vorþrá í Störin syngur:
,,— Það er hin milda móðir jörð,
er mesta huggun veitir döprum syni“.
VI.
Ef næmur fegurðarsmekkur manns er í fylgd með viðkvæmu hjarta,
lætur hann sér ekki nægja að hylla og dásama það, sem fagurt er og
njóta þess. Hann er einnig næmur fyrir vöntun fegurðar og ánægju,
bjáist af ljótleik og hörmungum mannlífsins og leitast við að hamla
þar í móti og opna augu manna fyrir því. Þess vegna er í þremur síð-
ari ljóðabókum Guðmundar Frímanns allstór flokkur kvæða, sem segja
^rá atburðum og ævisögum hrjáðra og ellimæddra einstæðinga, öreiga,
drykkju-, ógæfu- og afbrotamanna. Flest eru þessi kvæði full samúðar,
°g þar eru stórvel gerðar mannlýsingar. Ber þar oft við, að Guðmundur
talar úr hinum torsótta heimi orðfæðar og gagnyrða, og það svo greini-
^eSa, að í einni vísu eða tveimur ljóðlínum er sögð heil ævisaga.
í kvæðinu Við gröf Péturs, sem gert er um drykkfeldan ógæfumann,
ern þessi skáldskyggnu og viturlegu kjarnyrði:
,,— Þér torfært varð þitt vonarskarð,
hjá vaði á margri svartá beiðstu.
Að úr þeim drægi aldrei varð,
og ógæfuna í taglhvarf reiðstu.
í vínsins björtu logalind
þú liðna tímann óðfús brenndir.