Eimreiðin - 01.07.1952, Blaðsíða 55

eimreiðin
NÆTURGISTING
207
„Frúin ætti ekki að vera að gera sér neitt ómak mín vegna“,
sagði maðurinn og brosti.
„Frúin“, endurtók Rannveig og stokkroðnaði, en komumaður
virtist ekki veita því eftirtekt. Hann hélt áfram að reykja.
Þetta er þokkalegt ástand. Við brjótumst inn í sumarbústað, og
þegar svo nýr þorpari bætist í hópinn, heldur hann, að ég sé hús-
freyjan á heimilinu. Hvað á ég að gera, hugsaði Rannveig og var
nú sem á nálum. En gesturinn var hinn rólegasti og tottaði píp-
una ákaft. „Ég kom að læstum dyrunum og datt ekki annað í hug
en að húsið væri mannlaust," sagði hann og fékk sér aftur í
bollann.
„Já“, sagði Valur vandræðalegur á svipinn, um leið og hann vatt
sér út að glugganum og fór að krækja hann aftur, „það er nú
saga að segja frá því. Við gleymdum lyklinum heima í morgun
og uppgötvuðum það ekki fyrr en við komum hingað. En þá vildi
svo vel til, að glugginn var laust kræktur, svo við gátum opnað
hann og komizt inn.“
„Aha, þá skil ég“, sagði gesturinn og geispaði. En nú vildi ég
helzt mega leggja mig héma í bekkinn, ef þið ætlið að vera svo
væn að lofa mér að vera í nótt. Ég er búinn að vera á ferð í all-
en dag og orðinn þreyttur. Ég get ekki beðið ykkur nógsamlega
afsökunar, góðu hjón, fyrir að gera ykkur ónæði. Það er rign-
ingunni að kenna. Ef hún hefði ekki skollið á, þá hefði ég legið
úti í nótt“.
„Það er sjálfsagt, að þér fáið að vera“, sagði Valur og fór að
ganga um gólf.
En Rannveig opnaði dymar inn að svefnherberginu og sagði:
„Gerið þér svo vel, þér skuluð sofa í þessu herbergi. Við ætlum
að leggja okkur héma á bekkina og bíða þangað til sólin kemur
UPP. Það er svo dýrðlegt að sjá sólamppkomuna héma úr glugg-
anum.
„Þér ætlizt þó ekki til, kæra frú, að ég fari að reka ykkur úr
rúmi“, sagði gesturinn og gerði sig líklegan til að hátta á bekkn-
Pnt. „Svo efast ég um að hann birti upp í nótt. Nei, nei, hér fer
ágaetlega um mig, koddi undir höfuðið, jakkinn minn, og kápan
mi’n fyrir ábreiðu. Ég hef oft sofið við minni sængurföt en hér
er að fá. Góða nótt, og þakka ykkur fyrir kaffið“. Hann tók af
sár skóna, braut jakkann saman og lagði undir púðann í bekks-
horninu, lagðist endilangur í bekkinn og breiddi ofan á sig kápuna.
Hér var um það eitt að velja að láta eins og ekkert væri, bjóða
Sestinum góða nótt og ganga inn til síns ektamaka, sem svo var