Eimreiðin - 01.07.1952, Blaðsíða 65

eimreiðin
MÁTTUR MANNSANDANS
217
skýrt og skorinort (þetta er mjög mikilvægt atriði); (a) hvað
f'g ætli að gera, (b) við hverju hann megi búast, (c) hverju ég
búist við af honum, (1) að sjúklingnum sé nauðsynlegt að láta
af sjálfsdáðum fallast í værð og hvílast sem bezt, og í því ástandi
beri honum ósjálfrátt að fara í öllu að munnlegum fyrirmælum
mínum, en segi annars til, hafi hann á móti því, (2) að sjúk-
lingurinn haldi ef til vill að hann sé að sofna, en í raun og veru
sé hann fullkomlega vakandi andlega. Síðan segi ég við hann:
5,Ég býð þér að hugsa alls ekki um nokkurn hlut“, og síðan gef
eg honum eftirfarandi fyrirmæli um hvenær hann skuli vakna:
„Þú munt heyra mig telja upp að sjö, og þegar þú heyrir mig
segja sjö, muntu geta opnað augun og ert vaknaður“.--------------
Síðan hefst dásvæfingin og að því búnu nauðsynlegar lækninga-
tilraunir. Ég býð sjúklingnum að endurtaka í huganum vissar
sefjanir frá mér og breyti þeim siðan smám saman í sjálfs-sefj-
anir, læt hann tala til sjálfs sín og segi honum að endurtaka í
hugarium og blása sér í brjóst hvatningum eitthvað á þessa leið:
Undirvitund mín starfar nú að því dag og nótt að bæta heilsu
mína, o. s. frv. Þessar sjálfs-sefjanir og aðrar skyldar læt ég hann
cndurtaka mörgum sinnum.---------------
Að tilraununum afstöðnum vek ég sjúklinginn með því
að telja hægt upp að sjö, og venjulega opnar hann augun
°g er glaðvaknaður, þegar ég nefni síðustu töluna. Komi það
fyrir, að hann opni ekki augun strax, nægir að blása létt á augna-
lokin eða, ef þörf krefur, opna þau með hendinni, og kemst hann
þá til fullkominnar meðvitundar.
Gerum ráð fyrir, að eitthvert óhapp henti dávaldinn áður en
hann gæti vakið sjúklinginn, og mundi þá sjúklingurinn senni-
lega sofna eðlilegum svefni og vakna af honum að svo sem tveim
hl þrem stundum liðnum.
I dáleiðslunni er sjúklingurinn ákaflega næmur fyrir öllu því,
Sern dávaldurinn blæs honum í brjóst. Þess vegna ríður á, að
'h'ívaldurinn hagi orðum sínum viturlega, af nákvæmni og ein-
heittlega. Hann verður að muna, að orð hans eru beittari en
sverð og að i dáleiðslunni hefur hver hans setning töframátt.