Eimreiðin - 01.07.1952, Blaðsíða 67

eimreiðin
LEIKLISTIN
219
leitað. Engum urðu heldur von-
brigði að leik hennar í hlutverki
Nóru, þar fór saman fágæt
kunnátta og þó enn þá fágæt-
ari andans auðlegð. Leikkon-
unni lék í hendi að sýna hin
mörgu og myndauðgu stig þró-
unarinnar í nútímalegri endur-
sögn snillings á grófri og frum-
stæðri austurlenzkri þjóðsögu:
sköpun konunnar úr rifi manns-
ins. Aðeins saknaði maður þess,
er sköpuninni var lokið og hin
sjálfstæða nýja vera fer sína
leið, en maðurinn, Þorvaldur,
rekur upp sitt sársaukavein, að
þá heyrðist ekki hið rökrétta en
kaldranalega svar, sem Ibsen
setur sem punkt eftir efninu:
hurðarskellurinn í lok þriðja
þáttar. Kannske hann hafi ann-
ars drukknað í fagnaðarklappi
kjólklæddra áhorfenda? Slíkum
hefur oft orðið á að klappa í
ótíma. Til aðstoðar við sýning-
una voru nokkrir íslenzkir leik-
urar. Þeir stóðu sig eftir atvik-
um prýðilega, nema hvað Indr-
iði Waage vildi endilega ætla,
uð Rank læknir væri ættaður
frá Pirandello en ekki Ibsen, og
Haraldur Björnsson og Arndís
Hjörnsdóttir voru ákaflega um-
komulaus á leiksviðinu, er þau
v°ru skilin þar eftir ein undir
lokin.Valur Gíslason lagði sjálf-
stæðan og út af fyrir sig virð-
mgarverðan skilning í leik sinn
1 hlutverki Þorvalds Helmers,
en svo var athyglin föst við leik
frúarinnar, að það fór að mestu
framhjá manni, að í rauninni
var ómannúðlegt af henni að
yfirgefa svona meinlausan og
vil innrættan ektamaka, — en
það var aldrei skrifað hjá Ib-
sen.
Brúðuheimili hlaut svo mikla
aðsókn, að sýningar urðu fleiri
en ætlað hafði verið í fyrstu og
Þjóðleikhúsið fór sína fyrstu
leikför, með leikritið til Akur-
eyrar.
En varla var sýningum lokið
á Brúðuheimili, er upp kom
Leðurblakan, óperetta með
músik Johanns Strauss yngra,
hjá sama Þjóðleikhúsi, og nú
með gestum úr mörgum áttum.
Frá Danmörku kom Elsa Sig-
fúss, utan úr heimi Einar Krist-
jánsson, svo hinir frægari ís-
lenzku söngkraftar séu taldir
fyrst, frá Svíþjóð leikstjórinn
Simon Edwardsen og einhvers
staðar úr Norðurlöndum heims-
frægt danspar, Marianne Fröijdh
og Holger Reenberg, ef ég kann
að nefna það.
Það er skemmst frá að segja,
að Leðurblakan gerði „storm-
andi lukku“, eins og kómedía
Matthíasar á sínum tíma. 84
menn aðstoðuðu við sýninguna,
og íburðinum var hvergi stillt
í hóf. Samt græddist leikhúsinu
fé á þessari sýningu eins og
öllum öðrum gestaleikum, sem
þar hafa verið, en þriggja mill-
jón króna reksturshalli, sem
skemmtanaskattur þriggja ára
gerir ekki betur en rétt að
borga, er allur á því, sem leik-
húsið hefur sýnt þar fyrir utan.
Væri svo vitlaust að loka, eins
og þeir gera í Newcastle?
L. S.