Eimreiðin - 01.07.1952, Blaðsíða 32

184
SKÁLDSKAPUR GUÐMUNDAR FRlMANNS
eimreiðiN
— en þó var jafnt í þorsta og svölun
þreyttum augum mænt“,
Eftir liverju mændi höfundurinn svona látlaust? Eftir flekklausuni
kærleika, eftir ódauSlegri fegurð, takmarkalausri göfgi, óskeikulum
skilningi, dýpsta veruleika og eilífri fullkomnun sjálfs sín og annarra.
En á þeim árum var honum sennilega óljóst, livaS hann þráSi. En liann
þyrsti alltai', og augun urSu þreytt af aS mæna.
En nú er honum Ijóst, hvert stcfna ber. 1 Svört verSa sólskin, hls. 71,
er þetta:
,,— ÞaS er eitt, sem örSugt verSur
upp aS grafa: barnatrúna,
perlu, sent í svaSiS lenti,
sem var troSin undir skóm.
Gef mér, minning, sálmasönginn,
syngdu mig í drottins nafni
burt úr efans eySihofi
inn í ljóssins helgidóm“.
Og síSustu orS skáldsins í síSustu bók hans eru upphafsorSin á sálnu
Matthíasar: „Kom heitur til mins hjarta, hlærinn blíSi“.
EilífSar- og fullkomnunarþrá mannsins á þrautseigju og langlundar-
geS, eins og sá, sem er uppspretta hennar. Hún þreytist aldrei á því aS
minna manninn á, aS hamingjan er hiS innra meS honum. En meSan
reynslan og vonbrigSin eru aS innræta manni þessi sannindi, liggur leiS-
in lengur eSa skemur um dauSans skuggadal. Og ég er síra llenjanun
Kristjánssyni algerlega sammála um þaS, sem hann segir í frábærum
ritdómi um Svört verSa sólskin, aS GuSmundur Frímann sé einnutt
staddur á þroskaferli sínum í þessum dal, „sem dulspekingar nefna
„svartnætti sálarinnar“ og telja, aS jafnan sé undanfari nýrrar dag-
renningar“.
Ég Iiygg aS sú dagrenning sé aS hefjast í lífi GuSmundar Frímanns,
og nýort kvæSi, sem hann IeyfSi mér aS sjá, stySur þá skoSun. Yftf
því er tiginn friSur og yndisleg lognhlíSa, eins og eftir þungan storni-
Merkir ritdómendur liafa hiklaust kallaS GuSmund Frímann
skáld og listaskáld, og þaS er ekki oflof. Hann er hvort tveggja. En
hann gæti orSiS enn meira skáld, ef hann brytist út úr liofi efans, von-
brigSanna og aldarandans og missti ekki augun af þeirri sól, sCI11
brautarganga jarSar og snúningur fá hvorki depraS né duliS. Og Þ«
gæti liann hetur svalaS þrám og þörfum þjóSar sinnar, því aS innst ínn
þrá allir þessa sól.
Ég hef mikla von um, aS GuSmundi Frímann takisl þetta, og aS 1
næstu kvæSabók hans muni „sól skína sunnan á salarsteina“.
Jakob Kristinsson.