Eimreiðin - 01.07.1957, Blaðsíða 81

Vilhjálrnur frá Skáholti: BLÓÐ
OG VÍN. Bókaverzlun Kr.
Krisljánssonar 1957.
Vilhjálmur frá Skáholti yrkir
yfirleitt um eitt og sama höfuðefni,
11111 hinar eilífu andstæður milli
s‘L'lu annars vegar, er sameini vild
‘kamans til djúprar ástríðunautn-
‘lr og þrá sálarinnar eftir lífi í
kreinleika og fegurð — og liins veg-
jlr Þess blákalda veruleika, er mætir
lóðheitum manni, sem er meira
lrir að láta ráðast um veg og stig
°" hvers konar lífsins föng heldur
<n leiða sjálfur sjálfan sig að
veðnu marki. Svo skiptast þá á
"'erful nautn og bitur sársauki —
Sv° ört og óvænt, að vart verður
Veint hvað frá öðru eða hvort má
sin
meir.
I-'etta er viðfangsefni, sem allir
Þekkja og hafa meira og minna af
Segja af eigin raun, og hlífðar-
að
skáldsins við sjálft sig og sam-
U 'n með öllum, sem líða, hvort
sem er fyrir eigin sök eða að rauna-
ausu — hvort tveggja er þetta af
SV° augljósri einlægni, að það hríf-
Ur flesta óhunzka lesendur og gerir
að vinum skáldsins.
■ -V V°na kefur þetta verið frá því
u Vilhjálmur frá Skáhold kynnti
len ^rSt is^enzkum lesendum, en
81 vel var smekkvísi hans um
11 alag ærið skeikul, líkingar ekki
ávallt heppilegar og stundum lítt
samræmdar, h'ka kvæðisheildin
mjög í brotum. En innan um glóði
á setningar, sem sýndu, að skáldið
átti til orðsnilli og sökkti sér af
einlægri innlifun í viðfangsefni sín.
Og smátt og smátt hefur vankönt-
unum fækkað og hin skáldlega sýn
og tilfinning notið sín betur. Bók-
in Sól og menn 1948 sýndi mikla
framför, og í nýrri útgáfu á Vort
daglega brauð 1950 voru kvæði, sem
voru flest mun betur unnin en fyrri
kvæði skáldsins.
Kvæðin í nýju bókinni, Blóð og
vin, sýna ekki framför frá þvf, sem
áður hatði bezt komið frá skáld-
inu, en þau eru gædd því sama lífi,
sem einkennir ljóð þeirra skálda,
er yrkja af slíkri innri þörf, að
listin verður þeim eins konar
meðalgangari milli þeirra og tilver-
unnar og liennar ragna. En þrátt
fyrir það, þó að hinir augljósustu
gallar fyrstu kvæða skáldsins heyri
nú til fortíðinni, er enn á ýmsum
hinum veigamestu, andstæðuríkustu
og ynnilegustu ljóðum skáldsins
nokkur brotalöm. Það er eins og
skáldið í óþreyju iðrunar, játningar
og uppgjörs gefi sér ekki ávallt tóm
lil að hefla og slípa.
En bókin lifir í minni lesandans
og hlýjar honum með sínu sér-
kennilega samblandi sætleiks og