Eimreiðin - 01.04.1958, Qupperneq 16

88
EIMREIÐIN
Klukkan er að verða tíu. Ég hef lokið öllum undirbúningi
og get lagt netin hvenær sem er. En ég tel vafasamt, að það
borgi sig að leggja netin, af ástæðum, sem ég hef áður nefnt.
Að minnsta kosti vil ég ekki leggja þau fyrr en áin er hastt
að vaxa, og þá aðeins eitt eða tvö, sem ég er ekki hræddur
um að skemmist til muna.
Það er komið logn. Ég geng eftir regnvotum árbakkan-
um, klæddur vatnsheldum hlífðarfötum og með sjóhatt á
höfði. Ég ætla að bíða þar til klukkan er orðin tólf og sjá
hvernig áin verður þá.
Aldrei hefur mér dottið í hug, að mér muni leiðast þarna,
það er svo margt, sem ég get athugað. Fuglana, blómin, skor-
dýrin, skýjafarið og vatnavöxtinn. Ef mér ætlar að verða kalt,
æfi ég mig í hundrað metra hlaupi. Það er hitandi í þessurn
þunga búningi. Svo get ég líka stokkið langstökk.
Straumandir eru á ánni. Straumöndin, sem sumir kalla
brimdúfu, er forkostulegur fugl. Hæglátur, skrautlegur og
spakur. Venjulega eru aðeins ein hjón saman á þessum tíma
vors. Þau koma syndandi upp ána. Synda með landinu og
fljúga svo smáspotta þess á milli. Það er svo gaman að at-
huga þessa hljóðlátu og fagurbúnu fugla. Öndin er þó enn
hljóðlátari og eins og hún beri þögnina með sér. Enda þarf
hún bráðum að fara í felur og hugsa um eggin sín.
Ég er vanur að tala við straumandirnar. Það hefur marga
kosti. Ekki taka þær fram í fyrir mér. Eða pexa við mig. Ekki
snúa þær út úr fyrir mér, eða setja á sig merkissvip og ólund-
ar, þó að ég lesi þeim Ijóðin mín. Þær eru eins og guð gerði
þær, góðar, hæglátar og flytja með sér fegurð og unað, hvar
sem þær fara. Þær eru böm dalanna og hinna straumtasi'u
vatna.
í tuttugu ár voru straumandirnar félagar mínir frá þv|
snemma á vorin og þar til þær hurfu til varpstöðvanna. Aldrel
sá ég neitt annað en fegurð í fari þeirra. Ég hélt að söm11
fuglarnir kæmu ár eftir ár. Það eru engar ýkjur, þó að eS
segi svo. Því að sum hjónin voru svo undarlega spök við rmg-
Þær sátu oft hjá stóra steininum við Klapparlögnina. Stund-
um sátu þær kyrrar, þó að ég vitjaði um netið og lenti svo
bátnum rétt hjá þeim. Ég sá hvernig straumöndin kafaði-