Eimreiðin - 01.04.1958, Blaðsíða 17

EIMREIÐIN
89
Hvernig hún beitti vængjunum í kafinu og reri sér áfram.
Það er annars undarlegt, að ég skuli hvergi hafa rekizt á það
í bókum, sem ég hef lesið, að straumandir beiti vængjunum,
er þær kafa. Skyldi ég hafa gleymt að lesa kaflann þann? Eða
hirðir enginn um að segja frá því?
Straumandirnar stæðu ekki vel að vígi, er þær kafa á móti
stríðum straumum ánna og brimróti sjávarins, ef þær hefðu
engar árar til að róa sér áfram með nema fæturna eina.
Ég veit, að margar andartegundir, sem þó að mestu leita
sér fæðu, þar sem hægt er að ná henni án þess að stinga sér
á bólakaf, beita vængjunum, ef þær bregða fyrir sig kaf-
sundi. En ég hef aldrei fengið tækifæri til þess að athuga,
hvort allar íslenzkar andartegundir gera það.
Ég þykist og vita, að sumar andir bregði varla fyrir sig kaf-
sundi, nema staddar séu í lífsháska.
Þessi orð, er nú hafa verið rituð, eru aðeins mynd af því,
hvernig ég varði einverustundum um langt árabil. En nú
skal snúið sér að lítilli frásögn, sem ef til vill getur orðið ein-
hverjum umhugsunarefni. Allt er máli skiptir ætla ég, að
ég muni í höfuðdráttum. Enda hef ég oft rifjað hana upp
í huganum á liðnum árum. Orðaröð og annað smávegis breyt-
lst, en efnið er það sama:
Á þessum árum bjuggu hjónin Hjálmur Þorsteinsson og
Steinunn Guðmundsdóttir á Hofstöðum í Stafholtstungum.
Átti Hjálmar næstu net við mín, en ég veiddi í Hvítárveiðum
Stafholts.
Er ég nú gekk eftir árbakkanum, sá ég Hjálm koma og
stefna til mín. Gekk ég á móti honum, og að kveðjum lokn-
um, tókum við tal saman. Vissulega ræddum við um lax-
veiðina og það, sem henni kom við. Kom okkur saman um,
að mesta óráð væri að leggja netin í þessu stórflóði, og þó enn
vafasamara að gera það á meðan áin væri enn að vaxa.
Hjálmur bauð mér að koma heim með sér, og þáði ég það.
En áður en við fórum frá ánni, settum við merki við vatns-
borðið, svo að við sæjum með vissu, hvort áin væri enn að
vaxa, er við kæmum aftur.
Bærinn á Hofstöðum var torfbær. Og Hjálmur minnti mig
á. að faðir minn hefði tvisvar orðið að gera holskurði í torf-