Eimreiðin - 01.04.1958, Blaðsíða 25

EIMREIÐIN
97
kertin, sem loguðu kringum hvítt rúmið í þessari loftháu,
glæsilegu stofu. Nunna sat hjá kertunum. Andlit hennar var
dökkt og frumstætt undir hvítri hettunni, þegar hún leit upp
l|r bænabók sinni. Þá stóð hún á fætur, sterkleg kona, og
hneigði sig lítið eitt, og Matthías varð var við dökkar, mjúkar
hendur, sem fitluðu við svart talnaband við efnismikið, blátt
silkið á barmi hennar.
Systurnar þrjár hópuðust þögular, en flaksandi og mjög
kvenlegar og bosmamiklar í svörtum silkipilsunum að höfða-
ldgi rúmsins. Abbadísin hallaði sér fram, og með ítrustu var-
íærni lyfti hún hvítri línblæjunni af stirðnuðu andlitinu.
Matthías leit hina fögru dauðakyrrð á andliti konu sinnar,
°g samstundis hrærðist eitthvað hlátri líkt innra með honum.
Hann kurraði dálítið, og sérkennilegt bros færðist yfir andlit
í'ans.
Bjarminn af kertaljósunum bærðist heitur og flöktandi,
b'kt og frá jólatré, og í bjarmanum stóðu nunnurnar þrjár og
borfðu á hann þungum vorkunnaraugum undan hettuföld-
unum. Þær voru eins og spegill. Sex augu urðu allt í einu
bálítið óttaslegin, breyttust svo, urðu óákveðin og loks undr-
andi. Og yfir andlitin á þessum nunnum, sem varnarlaus
blÖstu við honum í kertaljósinu, tók að færast undarlegt,
osjálfrátt bros. Yfir þessi þrjú andlit færðist sama brosið með
Syo ólíkum hætti, eins og þrjú leyndardómsfull blóm opnuðu
brónur sínar. í andliti fölu, ungu nunnunnar var næstum
^ársauki, lítið eitt blandinn hrekkjakæti. En hið dökka Mið-
jarðarhafsandlit gæzlusysturinnar, þroskaðrar, jafnbrýndrar
b°nu, hrukkaðist í heiðnu brosi, hæglátu, óendanlega dular-
‘rdlu í forneskjulegri kímni. Þetta var bros Etruscans, leynd-
aidómsfullt og óskammfeilið, og við því var ekkert svar.
Abbadísin, sem hafði stórgert andlit, dálítið líkt Matthíasi
s)álfum, reyndi mjög að verjast brosi, en hann hélt gráglett-
juni hökunni upplyftri móti henni, og hún laut höfði eftir
:>ví sem brosið breikkaði, breikkaði og breiddist yfir andlit
oennar.
Allt í einu bar unga, föla nunnan ermina fyrir andlit sér,
Aami hennar skalf. Abbadísin lagði arminn yfir herðar stúlk-
lluni og tautaði með ítalskri tilfinningasemi: „Vesalingurinn