Eimreiðin - 01.04.1958, Qupperneq 26

98
EIMREIÐIN
litlil Gráttu þá, vesalingurinn litli!“ En skríkjurnar voru
þarna ennþá undir geðshræringunni. Sterklega, dökka systir-
in stóð sem fyrr, hélt dauðahaldi í svart talnabandið, en kyrr-
látt brosið hreyfðist ekki.
Matthías sneri sér allt í einu að rúminu til þess að vita,
hvort dauð konan hans hefði veitt honum athygli. Það var
ótti í þessari hreyfingu.
Ophelia lá svo lagleg og hrífandi með litla dauða nefstrýt-
una upp í loftið, og litla, þrjózka barnsandlitið hennar var
frosið í eilífa þrjózku. Brosið hvarf af Matthíasi, og ægilegur
þjáningasvipur kom í staðinn. Hann grét ekki, hann starðt
bara utan við sig. Það mátti aðeins lesa á andliti hans skýr-
um stöfum: Ég vissi, að þetta píslarvætti væri mér ætlað!
Hún var svo lagleg, svo barnsleg, svo dugleg, svo þrjózk,
svo þreytt, — og svo dauð! Hann var alveg utan við sig yfif
öllu þessu.
Þau höfðu verið gift í tíu ár. Sjálfur hafði hann ekki verið
fullkominn, — nei, nei, engan veginn! En Ophelia hafði alU*
af viljað fara sínu fram. Hún hafði elskað hann og orðið
þrjózk og skilið við hann, orðið óþreyjufull eða fyrirlitið
hann eða orðið reið, tólf sinnum, og tólf sinnum hafði hún
komið til hans aftur.
Þau áttu engin börn. Og hann hafði alltaf sárþráð börn-
Hann var ákaflega hryggur.
Nú mundi hún aldrei koma til hans aftur. Þetta var þrett-
ánda skiptið, og hún var horfin að eilífu.
En var hún það? Um leið og hann hugsaði þetta, fann
hann hana kitla sig einhvers staðar í síðuna til þess að fá hann
til að brosa. Hann engdist dálítið við, og reiðigretta kom a
andlit hans. Hann ætlaði ekki að brosa! Hann klemmdi sam-
an meitlaða kjálkana og lét skína í stórar tennurnar,
þegar hann horfði niður á þessa óendanlega ertnu, dauðn
konu. „Byrjuð aftur!“ vildi hann segja við hana, eins og
maðurinn í sögu Dickens.
Sjálfur hafði hann ekki verið fullkominn. Hann ætlaði a^
hugsa um sinn eigin ófullkomleika.
Hann sneri sér skyndilega að konunum þremur, sem höfðu