Eimreiðin - 01.04.1958, Blaðsíða 27

EIMREIÐIN
99
þokazt fjær, bak við kertin, og svifu nú með hvítar hettumar
niilli hans og tómsins. Hann glápti á þær og táði tanna.
„Mín sökl Mín sök!“ urraði hann.
„Macché!" hrópaði abbadísin skelfingu lostin, og hendur
hennar leystust sundur, síðan saman aftur inn í ermaskjólin
eins og fuglar, sem hreiðra sig tveir saman.
Matthías rak undir sig höfuðið og skimaði í kringum sig,
tdbúinn að taka undir sig stökk. Baka til raulaði abbadísin
i'aðirvorið í hálfum hljóðum, og tölumar glömruðu á talna-
handinu. Föla, unga systirin hörfaði lengra til baka. En svört
augu sterklegu, dökkfeldu systurinnar leiftruðu við honum
eins og síglettnar stjömur, og hann fann brosið kitla sig í síð-
una aftur.
„Sjáið þið,“ sagði hann við konumar í aðfinnslutón, „ég
er í ógnarlegu uppnámi. Það er bezt fyrir mig að fara.“
Þær sveimuðu um í töfrandi óvissu. Hann tók stjórann í
att til dyranna. En um leið og hann fór, byrjaði brosið að
ferast yfir andlit hans, og sterklega systirin greip það með
hornauga, þessu svarta auga með eilífðarbrosinu. Og hann
°skaði með sjálfum sér, að hann gæti haldið báðum þessum
tjómamjúku höndum, sem lágu saman eins og paraðir fuglar,
" haldið þeim í lostasælu.
En hann heimtaði að dvelja við sinn eigin ófullkomleika.
”Mín sök!‘, vældi hann við sjálfan sig. Og jafnvel meðan hann
emjaði þetta, fann hann, að einhver kitlaði hann í síðuna og
Sagði við hann: „Brostu!“
Konurnar þrjár, sem eftir vom í háreistri stofunni, horfðu
Ever á aðra og fórnuðu höndunum andartak, eins og sex fugl-
ar fljúgi skyndilega út úr laufþykkni og setjist svo aftur.
>»Veslingurinn!“ sagði abbadísin samúðarfull.
>>Já, já, veslingurinn!" hrópaði unga systirin skrækróma í
etofeldnislegri fljótfærni.
»Giá!“ sagði dökkfelda systirin.
Abbadísin gekk hljóðlega að sænginni og beygði sig yfir
aildlit hinnar látnu.
»Hún sýnist vita af þessu, veslingurinn!" sagði hún í hálf-
Unr hljóðum. „Haldið þið það ekki?“
Þrír hvítir faldar hölluðust saman. Og í fyrsta sinn sáu þær