Eimreiðin - 01.01.1959, Blaðsíða 124

108
EIMREIÐIN
milli tveggja hárra múra. Hvert skref mun að vísu kosta
liann átak og baráttu. Mun jaað ekki yfirbuga krafta hverrar
mannveru, að þurfa að berjast á móti straumnum allt til
clauða . . . , lifa öllu lífinu í slíkri baráttu? Nei, maður þarf
aðeins að þjálfa sig og venjast því. Nú ætlar hann strax að
gera leikfimiæfingarnar sínar, fara í morgunbaðið og raka
sig. Hann var huglaus í nótt. Hann framseldi sig allan. Slíkur
veikleiki gæti orðið honum dýrkeyptur. Hann þarf ekki að
hræðast rifrildi eða leynilegar ofsóknir. Elísabet yrði sjálfsagt
indælli en nokkru sinni fyrr. Ætli hún yrði nokkuð kulda-
legri í viðmóti við Andreu en áður? Hann þorir að veðja, að
hún mun fremur reyna að nálgast hana, . . . leggja sig fram
til þess að vinna hana og skipa einnig sess í líli hennar. í fram-
tíðinni munu þær hittast oftar en áður og tala um mig í laumi.
Þær munu sameinast í meðaumkun sinni á mér. Svo verða
þær að jragna skyndilega, ef ég kem inn til þeirra. Ég verð
hinn þýðingarmikli sjúklingur, liggjandi á mínum sjúkrabeði,
sem ættingjarnir þyrpast að, . . . þar sem ættingjar, er stóðu
áður á öndverðum meiði, sentja vopnahlé. Þær verða hrærðar
í huga, blanda saman tárum sínum, og svo fer Jteim ef til
vill að jrykja vænt hvorri um aðra. Og þær munu hliðra
til hvor fyrir annarri. Neyðist Beta til að skilja mig eftir
aleinan í París, þá verður Andrea líka skyndilega að ferðast
til Bordeaux. Nú mun forsjónin ræna mig Jteim fáu augna-
hlikum gleðinnar, sem ég seildist stundum eftir og hrifsaði
til mín. Ferðalög, sem dregið verður að hefja, . . . þjónustu-
fólk, sem rýkur á burt úr vistinni, . . . veikindi barnanna . . . ,
allt verður þetta notað sem vopn gegn hjarta mínu! Hingað
til hefur því þó verið þannig farið, að ófyrirsjáanlegir at-
burðir losuðu stundum um hlekki mína. í framtíðinni getur
ekkert Jrað skeð, sem reyrir mig ekki enn fastari hlekkjum.
Starf mitt eitt er eftir.
Hann gekk Jrunglamalega upp stigann, sem lá upp í vinnu-
stol’u hans. Unga stúlkan, fyrirsætan hans, ætlaði auðsýni-
lega að konta of seint. Hann settist frannni fyrir málaragrind-
inni og málverkinu, sem hann var nú að vin-na að. Barns-
rödd hrópaði:
,,Pabbi, það er síminn til þín!“