Eimreiðin - 01.09.1974, Síða 23

EIMREIÐIN
tljúpu innsæi, cg það var sama hvort hann orti um hermann-
inn í vélbyssuhreiðrinu viS StalíngraS, dóttur milljónamærings-
ins, sem var aS eignast sitt fyrsta barn eSa námumennina, sem
höfSu lokazt inni í námunni, þaS sem liann sagSi var alltaf
sagt af svo miklu valdi og svo hlaSiS sannfæringu, aS manni
fannst atburSurinn sjálfur vera aS gerast fyrir augum manns
eSa viSkomandi persóna aS tala viS mann. Honum var mjög
vel viS þennan mann og oftast þegar hann leitaSi til turnsins
mætti hann fyrst þessu góSlátlega breiSa brosi, mannsins. sem
hann vissi aS grét stundum á nóttunni yfir óhamingju heimsins.
En þaS var samt ekki félagsskapur hans, sem hann sóttist
mest eftir. ÞaS voru aSrir menn. Menn, sem hann gat kannski
ekki veriS þekktur fyrir aS hugsa um og hvaS þá heldur aS
fást viS verk þeirra. ÞaS var eitthvaS í honum sjálfum, sem
olli því, aS hann dróst aS þeim. EitthvaS, sem hvatti hann til
aS rísa upp yfir eyrina og stakkstæSiS, togarann og síldarplan-
iS. Hann hafSi barizt lengi gegn því og alls eklci viljaS svikjast
undan þeim merkjum, sem liann hafSi skipaS sér undir. En til
hvers var baráttan ef hún var ekki til aS frelsa manninn undan
olci hrauSstritsins og g'era hann aS frjálsri, andlegri veru? Og
ef engin andleg verSmæti væru til þegar takmarkinu væri náS,
þá hefSi enginn til neins aS grípa. Var því ekki nauSsynlegt aS
rækta hin hreinu andlegu verSmæti áSur, svo þau væru til taks
þegar sigurinn væri unninn?
Svona talaSi hann viS sjálfan sig, hann borSi ekki aS segja
þetta viS nokkurn mann. Hann reyndi lika oft aS gera sjálfum
sér grein fyrir því, hvers vegna hann dróst aS þessum mönn-
um og verkum þeirra. Skýringin, sem læddist aS honum á síS-
kvöldum, þegar hann sat meS verk þeirra i höndunum og
óþjál kunnátta hans gerSi lionum erfitt fyrir, en sál lians var
Þyrst eftir þessum verSmætum ofar hinni daglegu baráttu, var
sú, aS þeir væru vinir undursamleikans — og fyrir hann væru
þessi verk brunnur undursamleikans. Og dagarnir, eftir þau
kvöld, sem hann hafSi leyft sér aS sitja yfir þeim, fengu nýjan
ht og honum fór aS finnast hinir glataSir, sem áttu ekki á
undan sér slíka iSju.
En þann dag, sem hann klæddi tilfinningu sina í lík orS og
hér aS ofan eru tilfærS, varS hann dálítiS hræddur. Honum
fannst liann vera orSinn sekur. 1 nokkra daga snerti liann ekki
a þeim. Þegar Iiann var kominn inn í vinnuherbergiS sitt fékk
hann sér í pípu, en þaS mátti hann helzt ekki gera, því liann
var ekki of sterkur fyrir hjartanu. Hann tók sér M.A. Nexö í
hönd og reyndi aS endurframkalla hrifningu unglingsáranna.
267