Eimreiðin


Eimreiðin - 01.09.1974, Blaðsíða 50

Eimreiðin - 01.09.1974, Blaðsíða 50
ÉIMREIÐlhl sínar til himins og bað, að Narkissus mætti verða fyrir því að elska án þess að ást lians yrði endurgoldin. Þetta fór ekki fram hjá Nemesis og hún bænheyrði dísina. Þar í skóginum var lind ein silfurtær og glampaði á yfirborð hennar, hvorki hjarðsveinar né geilur af fjalli eða annar fén- aður áttu leið þar hjá, og hún gáraðist aldrei af völdum fugla eða skógardýra né af því, að trjágreinar hryndu í vatnið. 1 kringum lindina var graslendi, og þar var gróðursælt vegna rakans, og há tré veittu skjól fyrir geislum sólarinnai’. Hér har nú að Narkissus, sem var lémagna af þreytu eftir önn veiðinnar og af liitanum, og hann kraup þar niður, því honum gazt vel að staðnum, bæði salcir fegurðar hans og sakir lindarinnar. En er hann laut fram fyrir sig til að svala þorst- anum, þá greip hann annar þorsti, og meðan hann drekkur, verður liann hugfanginn af myndinni, sem hann sér í vatn- inu, hann ann líkamlausri tálmynd, hann hyggur það líkama, sem er svipur einn. Honum verður starsýnt á sjálfan sig, hann mænir fram fyrir sig lireyfingarlaus, líkur mynd úr marinara. Hann leggst á bakkann og horfir á skær augu sin og lokkana, sem vel hefðu sæmt hæði Bakkusi og Apolló, á mjúka vanga sina og fíla- beinslitan hálsinn, blómlegan munninn og roðann, sem lék um mjallhvítt hörund lians, hann starir undrunaraugum á allt það, sem gerir hann sjálfan svo undurfríðan. Hann girnist sjálfan sig án þess að gera sér það ljóst, það er hinn sami, sem bæði hrífst og hrífur, sá, sem þráir, er um leið sá, sem velcur þrána, hann kveikir og logar í senn. Hver gæti ialið þá brennheitu kossa, sem hann gaf hinum svikula vatnsfleti! Og hversu oft skyldi hann liafa teygt handleggi sína niður í vatnið eftir hálsinum, sem hann sá þar, en greip jafn- an í tómt! Hann veit ekki, livað liann er að horfa á, en brennur af þrá til þess, sem hann liorfir á. Blekkingin, sem svíkur aug- un, gleður þau um leið. Einfeldningur, þú ætlar þér þó ekki að handsama sýn þína? Það sem þú eltir, er ekki neins staðar, það sem þú annt, hverfur þér, ef þú snýrð þér við. Þetta sem þú eygir, er ekki nema endurspeglaður svipur, hann er ekkert í sjálfu sér, en eltir þig, hvert sem þú ferð, hann hverfur héð- an burt með þér, ef þú kemst þá nokkurn tíma burt. En hvorki þörf fyrir mat né hvíld gat fengið hann til að slíta sig burt frá staðnuin, heldur lá hann þarna í þéttu grasinu og horfði óseðj- andi augum á tálmyndina, augu hans leiddu hann í glötun. Hann reis upp við dogg og teygði útrétta armana mót skógun- um í kring: „Segið méi, ó, skógar,“ hrópaði hann. „Ilafið þið 294
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Eimreiðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.