Eimreiðin - 01.09.1974, Blaðsíða 72

EIMREIÐIN
Vegna þessara atburða vil ég koma nokkrum orðum á fram-
færi, og vafalaust munu þau hljóma einkennilega.
Lenínborg, en þar fæddist ég og bjó í þrjátíu og tvö ár, þar
til mér var vísað úr landi 4. júní 1972, hefur í Ráðstjórnarríkj-
unum hlotið lieitið „vagga byltingarinnar“. Staða hennar sem
slíkrar er því sérstök, og hún lýtur aðeins i orði kveðnu vilja
stjórnarherranna i Kremlkastala. Hún er sem ríki í ríkinu,
hefur á að skipa eigin stjórn, eigin lögum, eigin leynilögreglu.
Lenínborgardeild K.G.B. á það sameiginlegt með eiginkonu
Ceasars, að hún er yfir allan grun hafin og engum undirgefin.
Síðasta áratuginn hef ég orðið fvrir þeirri reynslu að vera einn
helzti leiksoppur hennar. Hið sama má segja um hana og aðr-
ar stofnanir hvar sem er i heiminum, í hæfilegri fjarlægð frá
höfuðborginni, að starfsmenn eru latir og lineigiast til að inna
verk sitt af höndum með sem minnstri fyrirhöfn. Og verkefni
það, sem miðstjórnin í Moskvuborg hefur nú falið deildum
leynilögreglunnar úti á landi, er að herða á liugmvndafræði-
legri og stjórnmálalegri baráttu gegn andófsmönnum (inako-
myslashchie). Handtaka Maramzins sýnir, að Leninhorgardeild
K.G.B. er tekin að beriast við vindmyllurnar til þess að þurfa
ekki að hafa fyrir þvi að koma upp nýjum málum, en sýna þó
lit gagnvart yfirvöldum i Moskvu. Þegar öllu er á botninn
hvolft, hef ég þó dvalið i Bandaríkjunum i tvö ár.
Hvað svo sem mér kann að finnast um ljóð min, efa ég, að
jafnvel fimm binda úrval þeirra, sem aldrei var reyndar ætlað
til birtingar, (er var reyndar óhugsandi), geti verið hin minnsta
ógnun við ríkisstjórn Ráðstjórnarrikjanna. Ég er þess fullviss,
að K.G.B.-menn eru mér sammála. Stjórnvöld i Ráðstjórnar-
ríkjunum er að því leyti frábrugðin valdsmönnum i öðrum lög-
regluríkjum, að þau fást ekki eingöngu við að elta uppi
pólitíska andstæðinga sina, heldur reyna og að drepa í dróma
alla hugsun liinna 250 milljóna þegna sinna. Þannig er skáld-
skaparlist og allt, sem henni kemur við, einn helzti skotspónn
K.G.B. innanlands. í rúma hálfa öld hafa rússneskir rithöf-
undar verið myrtir, reknir úr landi, sendir í fangabúðir eða
lokaðir inni á geðveikrahælum. I ljósi þessa eru ofangreindir
atburðir í Lenínborg ekki aðeins útsláttur lögregludeildar, —
þeir vekja með mönnum ótta.
Það, sem ógnvekjandi er i máli Maramzins, er, að hann er
rithöfundur. Hann getur með engu móti kallazt andófsmaður.
(Sú nafngift er og villandi, kallar raunar á neikvæð viðbrögð
stjórnvalda). Eins og gerist um alla sanna rithöfunda, hefur
hann fengizl við það helzl að klæða liugsanir sínar í skáld-
316